Άκουγα μια φορά την Καίτη Γκρέυ (μπορεί και 10 χρόνια πριν) σε μια συνέντευξη να μιλάει για τα νιάτα της, τις επιτυχίες της στην καριέρα και στους άντρες, για την περίοδο που άλλαζε γκόμενους, που ήταν με τον Καζαντζίδη, που μετά πήγε με τον Μπάρκουλη, και με όλα αυτά τα νιάτα (θεός σχωρέστους) που ήταν τρελή σουξεδιάρα, και που παρόλα αυτά οι άντρες της φέρθηκαν απαίσια και δεν εκτίμησαν τα όσα τους έδωσε και λοιπά και λοιπά.
«Όσο όμως», έλεγε, «περνάνε τα χρόνια, μαθαίνω και ξέρω ότι δεν πρέπει να τα δίνεις όλα σε έναν άντρα. Τώρα πια (είπε) δε χαρίζω κάστανα. Τέρμα αυτά που ξέρανε. Τώρα είμαι αυστηρή, και οποιανού (έτσι το πε) του αρέσει».
Έτσι είπε. Αλήθεια. Κι όλα αυτά σε ηλικία απροσδιόριστα μεγάλη. Αυτή και άλλες δύο της γενιάς της είναι εντελώς απροσδιόριστες, γιατί η μία λέει ότι ξεκίνησε το τραγούδι στα 8 χρόνια (του λιμανιού τα καλντερίμια όσοι δε ζήσαν, πολύ παιδικό τραγούδι), η άλλη στα 7 (τότε που χόρευε μπροστά στο μπουζούκι του Χιώτη με τα τεράστια βυζιά, σου λέει 7 χρονών παιδί με κάτι βυζιά να!) και έφτασε κι η Γκρέυ να πει: ε εγώ ξεκίνησα από τα ταλέντα, παιδί θαύμα στην ηλικία των 6 (μμμ, πάρτε τα).
Αυτό ήταν παρένθεση για να γίνουν οι προσθέσεις και οι υπολογισμοί της ηλικίας.
Μου χτυπάει αυτή η φράση από τότε, τόσο που το έκανα ανέκδοτο, με έναν κρυφό όμως φόβο μη φτάσω κι εγώ κάποια στιγμή σε κάποια ...υπερηλικία και δεν έχω πάρω γραμμή από το τι συμβαίνει γύρω μου, και δε μαθαίνω από τα λάθη μου, και τα επαναλαμβάνω και αρχίζω από το ...τέλος να κοιτάω πώς είναι τελικά μια καλή αρχή.
Βρέθηκα προχθές με μια φίλη πολύ αγαπημένη. Την πολύ αγαπημένη μου δηλαδή. Δεν είναι μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή. Όλα πάνω της είναι κοριτσίστικα και όμορφα. Δεν είναι όμως κορίτσι.
Ναι οκ, η ηλικία ναι είναι σχετική και σημασία ναι έχει πώς νιώθει ο καθένας κλπ κλπ. Όμως η εμπειρία, ιδιαίτερα για αυτόν που έχει συνείδηση της εμπειρίας και υψηλή αντίληψη, καταγράφεται. Συσσωρεύονται οι εμπειρίες, κάθονται κάπου μέσα μας, δημιουργούν ένα σύνθετο υλικό κι όταν είναι αρνητικές, το υλικό αυτό ίσως είναι και μη ανακυκλώσιμο. Κι όσο έχουμε αποθηκευτικό χώρο μπορούμε να μαζεύουμε. Όταν όμως δε χωράει άλλο;
Αυτή η φίλη λοιπόν, μετά από κάτι αισθηματικά στραπάτσα, σχεδόν τραγωδίες αν τις καλοθυμηθώ, και από επιλογή να μην αγαπήσει ξανά αν δεν βρισκόταν σε πλήρη ισορροπία και διάθεση, βρήκε έναν πραγματικό αγαπημένο. Είχα χαρεί πάρα πολύ όταν το έμαθα. Μεγάλη χαρά. Σαν να είχε συμβεί κάτι πραγματικά σημαντικό. Πιο σημαντικό κι από τις νίκες μας στο Champions League. (τι λέω;)
Είχα τόση χαρά που δε ρώταγα τι και πώς; Μου έφτανε που ήταν καλά κι ευτυχισμένη. Ξεσηκωμένη. Εξαφανισμένη δικαιολογημένα, γιατί ζούσε τον έρωτά της. Κι όταν τύχαινε να μιλάμε, μου έλεγε «δεν το πιστεύω αυτό που ζω, δεν πίστευα ότι εγώ θα ξανανιώσω έτσι».
Κι εκεί έκλεινε η κουβέντα. Δεν ήθελα να μάθω λεπτομέρειες. Αυτά αφορούν μόνο εκείνους. Εμένα μου έφτανε που η φίλη μου ζούσε την καλύτερή της περίοδο μετά από πολλάααα χρόνια.
Προχθές λοιπόν μου ανακοίνωσε ότι ο τυπάκος της, την έκανε. Και όχι με τον πιο ωραίο τρόπο. Την έκανε με κάτι δράκους για το πού ήταν εξαφανισμένος δυο μέρες, και στο τέλος αφού η "τρελή" δεν πίστευε τις καταπληκτικές δικαιολογίες που της έλεγε, απλά τη χαιρέτησε.
Τόσο ξενερωτικά. Έτσι. Άκυρα.
Κι αυτό το κορίτσι τώρα ήθελε να βγούμε να τα πούμε. Να της πω κάτι για να ελπίσει ξανά. Να της πω (ξανά) ότι αυτά συμβαίνουν (ξανά).
Είχε ξανατύχει να βρεθώ σ’ αυτή τη θέση. Για να της τονώνω τη διάθεση, λέγοντάς της πως τα καλύτερα έρχονται και διάφορα μελλούμενα. (Πού τη βρίσκω την έμπνευση κι έχω σιγουράκια για το μέλλον του άλλου πάνω στον πόνο του, άγνωστο). Πως τώρα ξέρεις τι δεν πρέπει να κάνεις. Κάτι για αυτοκριτικές και μαλακίες. Χαζομάρες, αμπελοφιλοσοφίες με ποτό και τσιγάρο. Δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Γιατί ναι. Κάνεις την αυτοκριτική σου. Μα φταις όταν ...φταις. Φταις κι όταν δε φταις; Πόση αυτοκριτική; Αυτό δεν αυτοκριτική πια, αυτό είναι ενοχομηχανή.
Και δεν ήθελα να ξαναξεκινήσω να λέω τα ίδια που της είπα τουλάχιστον άλλες δυο φορές στο παρελθόν. Δεν έχει νόημα τόσο dejavu.
Το γαμοτοσπίτι του, διαόλους, εφιάλτες, τέρατα, φαντάσματα να τον κυνηγούν, αναποδιές, να πατάει και να τρώει σκατά, ό,τι μπορεί να υπάρχει σε κακοδαιμονία η ευχή μου προς αυτόν, ατυχία, γκαντεμιά, κατάρες και μόνο, ήταν αυτά που μπορούσα να πω για την πάρτη του.
Και χόρταινε το στόμα μου που τον εξεφτέλιζα στα αυτιά της με λέξεις που δεν υπάρχουν, που μου φαίνονταν όμως τόσο ταιριαστές γι' αυτόν, σύνθετες πολλών λέξεων με τη μία λέξη χειρότερη απ’ την άλλη.
Βράχνιασα και από την ένταση. Όταν έκλεισα το βρισίδι, με την τελευταία λέξη «καριολοπουστόγερας» γελούσαμε με δάκρυα.
Δε θέλω άλλη φιλοσοφία περί έρωτος. Δεν ισχύει τίποτα. Αν είναι και σου κάτσει έχει καλώς. Ένας αγαπημένος σοφός φίλος λέει ότι τα πράγματα στον έρωτα είναι σαν το λαϊκό λαχείο: ένας είναι ο υπερτυχερός με τα πολλά κέρδη, κι οι υπόλοιποι μοιράζονται μικρότερα ποσά ή τίποτα.
Δεν υπάρχουν και συνταγές, του στυλ «εγώ πια δε χαρίζω κάστανα».
Και κάστανα θα ξαναχαρίσεις, (τι έχουν τα κάστανα δηλαδή;) και τα ίδια λάθη θα κάνεις και πάλι θα έχει νόημα ο έρωτας γιατί μόνο με το φόβο μήπως τον χάσεις είναι κι αυτός δυνατός.
Κι ας φτάσουμε κι εμείς στην ηλικία -εδώ που τα λέμε- του παιδιού θαύματος καίτης γκρέυ κι ας μιλάμε ακόμη για έρωτες. Μπορεί να είμαστε κι εμείς τότε «καριολοπουστόγριες». Ε, αγαπημένη μου φίλη; Μη μασάς ρε. Θα πιάσουν οι ευχές μου.
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007
ARE YOU TALKING TO ME?
Τι ωραία που είναι η λέξη μαλάκας!
Σε εκτονώνει όταν πρέπει να βρίσεις αλλά δε θέλεις και να φτάσεις στα άκρα. Πολλές φορές είναι και φιλική προσφώνηση, αν ο φίλος βέβαια δεν είναι παρεξηγησιάρης.
Σε άλλους πάλι ταιριάζει γάντι και το ζητάει συνάμα κι ο οργανισμός τους. Σε προκαλούν να τους το απευθύνεις ακόμη κι αν τους βλέπεις πρώτη φορά.
Όπως και νάχει ο μαλάκας έχει και τις διαφοροποιήσεις του. Τις κατηγορίες του.
Αλλιώς θα πω μαλάκα το γείτονα που πάρκαρε τη μηχανή του κολλητά με το αυτοκίνητό μου για να μη μπορώ να ξεπαρκάρω (Ο Μα – λά – κας), αλλιώς θα σκεφτώ για το γέρο μπίχτη που μου κάνει δήθεν μάθημα να μην καπνίζω (άσε μας ήσυχους ρε μαλάκα), αλλιώς θα το απευθύνω στη φίλη μου που τα έχει όλα και όλο κλαίγεται (καλά μαλάκας είσαι κορίτσι μου;)
Έτσι αυτή η όμορφη ψυχοθεραπευτική λεξούλα διακρίνεται σε κατηγορίες με διαφορετική συναισθηματική αντιστοιχία, ανάλογα με τον τρόπο που απευθύνεται.
Με το συμπάθειο λοιπόν:
Βρε το μαλάκα! Σημαίνει πως κάποια στραβή περίμενες απ’ αυτόν, αλλά όχι κι έτσι. Δεν τον έχεις μπροστά σου ευτυχώς γιατί ή δεν μπορείς να του το απευθύνεις ή έχεις κέφια και δε θες να το χοντρύνεις.
Κοίτα ένα μαλάκα! Εσύ έχεις ξεκινήσει με τις καλύτερες προθέσεις αλλά σε έχει αιφνιδιάσει πολύ άσχημα. Μετά από τη διαπίστωση αυτή περνάς σε άλλες βρισιές.
Φάε ένα μαλάκα! Του το απευθύνεις μεν, αλλά βάζεις κι άλλους στο κόλπο για να τον βρίσετε μαζί. Το χέρι δείχνει αυτόν, το κεφάλι γυρνάει στο διπλανό ή ... στο πλήθος.
Καλώς το μαλάκα! Κάπου κάποιος σε πρόλαβε, ήταν να είσαι εσύ τώρα στο γκισέ, σου πήρε τη θέση στην ουρά του ταμείου και τέτοια. Συχνά σηκώνεις και το χέρι με τα εικοσάευρα και τον δείχνεις.
Καλά, πολύ μαλάκας! Αυτό το προσθέτεις ως ενισχυτικό στοιχείο σε ομαδικό θάψιμο που πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις θέση. Ακόμη κι αν έχεις άποψη μόνο από τα συμφραζόμενα εσύ θα έχεις πει το καταλυτικό σχόλιο.
Τι κάνεις εκεί ρε μαλάκα; Μπορεί να είναι φιλική παραίνεση όταν τον ξέρεις καλά και διαφωνείς με την ενέργειά του, αλλά και προειδοποίηση λίγο πριν δαγκώσεις αυτόν τον ξένο που πιάνει ας πούμε ...το πορτοφόλι σου!
Πολλά κιλά μαλάκας. Εγνωσμένης μαλακίας γνωστό πρόσωπο, που δεν περιμένεις ποτέ να κάνει κάτι σωστό. Ξεκινάει η μέρα του με προσευχή στον Αυνάν.
Χοντρομαλάκας. Μπορεί να είναι ευτραφής αλλά μπορεί να έχει πάρει το χρίσμα απλά και μόνο από μια χοντρή μαλακία που δεν επανόρθωσε. Συνήθως ξέρει τι έχει κάνει.
Πόσο μαλάκας είναι; Μπορεί κανείς να σου απαντήσει με την παραπάνω περιγραφή «πολλά κιλά», αλλά εσύ απλά ρωτάς ρητορικά για κάποιον σίγουρο τιτλούχο (πρωτάθλημα ή κύπελλο).
Σιγά ρε μαλάκα. Συνήθως απευθύνεται από άντρα σε φίλο άντρα που υπερτονίζει το εγώ του, λέει κανένα παραμύθι για τις κατακτήσεις του, ή έχει μόλις πει κάτι που δε γίνεται πιστευτό με τίποτα. Κι ο φίλος οφείλει να τον συνεφέρει. Συνοδεύεται και με ελαφριά κλωτσιά.
Ο παλιομαλάκας. Παίζει να είναι μεγάλος σε ηλικία και άρα σε μαλακία αν το κάνει από μικρός. Συνήθως όμως, είναι αυτός που προέβη στην επαίσχυντη πράξη χωρίς κανένα ιδιαίτερο όφελος για αυτόν. Έτσι δηλαδή, μόνο και μόνο για να κάνει τη μαλακία.
Τι λε ρε μαλάκα; Αυτό έχει ωραία σύμφωνα μαζεμένα (τ λ ρ μ λ κ, αγαπημένα) και είναι σα να απευθύνεται στον εαυτό μας μετά από μια αποκάλυψη ή μια σημαντική διαπίστωση. Συνοδεύεται με έκφραση έκπληξης και σηκωμένα φρύδια. ΠΡΟΣΟΧΗ: Με τελικό σίγμα στο ‘λε’ χαλάει όλο το νόημα κι αρχίζει ο καυγάς.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να είναι πολύ χαριτωμένα χωρίς κανένα ίχνος μομφής σε κανέναν, αν χρησιμοποιηθεί βορειοελλαδίτικη προφορά στο μαλλλάκας! Όλλλα τα λλλεφτά.
Σε εκτονώνει όταν πρέπει να βρίσεις αλλά δε θέλεις και να φτάσεις στα άκρα. Πολλές φορές είναι και φιλική προσφώνηση, αν ο φίλος βέβαια δεν είναι παρεξηγησιάρης.
Σε άλλους πάλι ταιριάζει γάντι και το ζητάει συνάμα κι ο οργανισμός τους. Σε προκαλούν να τους το απευθύνεις ακόμη κι αν τους βλέπεις πρώτη φορά.
Όπως και νάχει ο μαλάκας έχει και τις διαφοροποιήσεις του. Τις κατηγορίες του.
Αλλιώς θα πω μαλάκα το γείτονα που πάρκαρε τη μηχανή του κολλητά με το αυτοκίνητό μου για να μη μπορώ να ξεπαρκάρω (Ο Μα – λά – κας), αλλιώς θα σκεφτώ για το γέρο μπίχτη που μου κάνει δήθεν μάθημα να μην καπνίζω (άσε μας ήσυχους ρε μαλάκα), αλλιώς θα το απευθύνω στη φίλη μου που τα έχει όλα και όλο κλαίγεται (καλά μαλάκας είσαι κορίτσι μου;)
Έτσι αυτή η όμορφη ψυχοθεραπευτική λεξούλα διακρίνεται σε κατηγορίες με διαφορετική συναισθηματική αντιστοιχία, ανάλογα με τον τρόπο που απευθύνεται.
Με το συμπάθειο λοιπόν:
Βρε το μαλάκα! Σημαίνει πως κάποια στραβή περίμενες απ’ αυτόν, αλλά όχι κι έτσι. Δεν τον έχεις μπροστά σου ευτυχώς γιατί ή δεν μπορείς να του το απευθύνεις ή έχεις κέφια και δε θες να το χοντρύνεις.
Κοίτα ένα μαλάκα! Εσύ έχεις ξεκινήσει με τις καλύτερες προθέσεις αλλά σε έχει αιφνιδιάσει πολύ άσχημα. Μετά από τη διαπίστωση αυτή περνάς σε άλλες βρισιές.
Φάε ένα μαλάκα! Του το απευθύνεις μεν, αλλά βάζεις κι άλλους στο κόλπο για να τον βρίσετε μαζί. Το χέρι δείχνει αυτόν, το κεφάλι γυρνάει στο διπλανό ή ... στο πλήθος.
Καλώς το μαλάκα! Κάπου κάποιος σε πρόλαβε, ήταν να είσαι εσύ τώρα στο γκισέ, σου πήρε τη θέση στην ουρά του ταμείου και τέτοια. Συχνά σηκώνεις και το χέρι με τα εικοσάευρα και τον δείχνεις.
Καλά, πολύ μαλάκας! Αυτό το προσθέτεις ως ενισχυτικό στοιχείο σε ομαδικό θάψιμο που πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις θέση. Ακόμη κι αν έχεις άποψη μόνο από τα συμφραζόμενα εσύ θα έχεις πει το καταλυτικό σχόλιο.
Τι κάνεις εκεί ρε μαλάκα; Μπορεί να είναι φιλική παραίνεση όταν τον ξέρεις καλά και διαφωνείς με την ενέργειά του, αλλά και προειδοποίηση λίγο πριν δαγκώσεις αυτόν τον ξένο που πιάνει ας πούμε ...το πορτοφόλι σου!
Πολλά κιλά μαλάκας. Εγνωσμένης μαλακίας γνωστό πρόσωπο, που δεν περιμένεις ποτέ να κάνει κάτι σωστό. Ξεκινάει η μέρα του με προσευχή στον Αυνάν.
Χοντρομαλάκας. Μπορεί να είναι ευτραφής αλλά μπορεί να έχει πάρει το χρίσμα απλά και μόνο από μια χοντρή μαλακία που δεν επανόρθωσε. Συνήθως ξέρει τι έχει κάνει.
Πόσο μαλάκας είναι; Μπορεί κανείς να σου απαντήσει με την παραπάνω περιγραφή «πολλά κιλά», αλλά εσύ απλά ρωτάς ρητορικά για κάποιον σίγουρο τιτλούχο (πρωτάθλημα ή κύπελλο).
Σιγά ρε μαλάκα. Συνήθως απευθύνεται από άντρα σε φίλο άντρα που υπερτονίζει το εγώ του, λέει κανένα παραμύθι για τις κατακτήσεις του, ή έχει μόλις πει κάτι που δε γίνεται πιστευτό με τίποτα. Κι ο φίλος οφείλει να τον συνεφέρει. Συνοδεύεται και με ελαφριά κλωτσιά.
Ο παλιομαλάκας. Παίζει να είναι μεγάλος σε ηλικία και άρα σε μαλακία αν το κάνει από μικρός. Συνήθως όμως, είναι αυτός που προέβη στην επαίσχυντη πράξη χωρίς κανένα ιδιαίτερο όφελος για αυτόν. Έτσι δηλαδή, μόνο και μόνο για να κάνει τη μαλακία.
Τι λε ρε μαλάκα; Αυτό έχει ωραία σύμφωνα μαζεμένα (τ λ ρ μ λ κ, αγαπημένα) και είναι σα να απευθύνεται στον εαυτό μας μετά από μια αποκάλυψη ή μια σημαντική διαπίστωση. Συνοδεύεται με έκφραση έκπληξης και σηκωμένα φρύδια. ΠΡΟΣΟΧΗ: Με τελικό σίγμα στο ‘λε’ χαλάει όλο το νόημα κι αρχίζει ο καυγάς.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να είναι πολύ χαριτωμένα χωρίς κανένα ίχνος μομφής σε κανέναν, αν χρησιμοποιηθεί βορειοελλαδίτικη προφορά στο μαλλλάκας! Όλλλα τα λλλεφτά.
Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007
ΣΠΑΡΑΚΟΥΑΚ ΣΤΟ MEGA
Θέμα: Κλαψ λυγμ!
Κανάλι: MEGA
Ανοιχτά παράθυρα ...για να έρχονται για τον καφέ (τον κλαίγανε!)
Στο ένα ο Πρετεντέρης, με το στόμα προς τα κάτω (συγκρατούσε μετά βίας το κλάμα).
Στο άλλο η αυστηρή (όλα κι όλα) Τρέμη.
Στο τρίτο Βερελής να τρέμει.
(Κάπου ήταν κι ο Τσίμας, αλλά δεν ανακατεύεται στα οικογενειακά τους, ήσυχος άνθρωπος, δεν πήρε μέρος στην κουβέντα. Βουβό πένθος).
Ο Βερελής λοιπόν έπρεπε να απαντήσει στο πάρα πολύ δημοσιογραφικό με υπονοούμενο ερώτημα της Τρέμη: «γιατί κύριε Βερελή τόσο χαμηλά ποσοστά στην Αιτωλοακαρνανία; Ε;»
Σ.σ. Τα χαμηλά ποσοστά ήταν του Βενιζέλου, η Αιτωλοακαρνανία ο νομός που ψηφίζεται ο Βερελής, και τα ρέστα ... είναι αυτά που ζητά το αφεντικό από το ψυχοπαίδι που δεν του έκανε καλά τη δουλειά.
Εκείνος λοιπόν, ο ψηφισμένος από το λαό, έπρεπε να απολογηθεί στην τοποθετημένη στρατευμένη υπάλληλο δημοσιογράφο.
Και απαντούσε κι αυτός ο καψερός κάτι ακατάληπτα ... εμ ..δε ..περ .. δεξε... ουγκ.
Ό,τι κι αν έλεγε ο συμπαθής (κυρίως για αυτό που του συνέβαινε εκείνη την ώρα) Βερελής, αυτή δεν μπορούσε να ξεχάσει το σφάλμα του, δεν μπορούσε να πειστεί. Της είχε προδώσει την εμπιστοσύνη της.
Το επίσης ωραίο συνέβη λίγο πριν σφίξει το στόμα ο Πρετεντέρης για πάντα, και ήταν ο διάλογος του καλού και ευαίσθητου δημοσιογράφου με τον Πολυζωγόπουλο. «Αλήθεια;» ρωτάει κι αυτός τον επίσης εκλεγμένο Πολυζωγόπουλο. «Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε για αρχηγό; Έβγαλε αρχηγό, ε; Να δούμε τώρα πώς θα πάει το πασοκ στις επόμενες εκλογές».
Αν το πλάνο έδειχνε και κάτω από τους ώμους, είμαι σίγουρη πως ο Πρετεντέρης θα είχε τα χέρια στη μέση, με το ένα να κρατάει σώβρακο απ’ τη μπουγάδα.
(Το οποίο μπορεί να ήταν και του Βενιζέλου. Μπα στο ένα χέρι μόνο, δε φτάνει.)
Ο Πολυζωγόπουλος ήταν πιο ανεξάρτητος από τον Βερελή. Μου φαίνεται απλά καληνύχτισε!
Αυτά τα ωραία συνέβησαν στην καναλάρα του μέγκα λίγο μετά τα πρώτα αποτελέσματα της μεγάλης και ιστορικής επανεκλογής του Γεωργίου Παπανδρέου.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ... ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ.....
Τι απόδοση μπορεί να έχει:
- ο Βενιζέλος να παραμείνει στο κόμμα, (ΠΑΣΟΚ για όσους άνοιξαν τώρα την τηλεόρασή τους) μέχρι το καλοκαίρι;
- ο Πρετεντέρης να συγκρατήσει τα δάκρυά του, την επόμενη φορά που θα παραδεχτεί ότι ο Παπανδρέου είναι ξανά αρχηγός;
- η Τρέμη να ξανακαλέσει το Βερελή σε συζήτηση με θέμα «Τα ποσοστά στην Αιτωλοακαρνανία. Τελικός απολογισμός.»
Κανάλι: MEGA
Ανοιχτά παράθυρα ...για να έρχονται για τον καφέ (τον κλαίγανε!)
Στο ένα ο Πρετεντέρης, με το στόμα προς τα κάτω (συγκρατούσε μετά βίας το κλάμα).
Στο άλλο η αυστηρή (όλα κι όλα) Τρέμη.
Στο τρίτο Βερελής να τρέμει.
(Κάπου ήταν κι ο Τσίμας, αλλά δεν ανακατεύεται στα οικογενειακά τους, ήσυχος άνθρωπος, δεν πήρε μέρος στην κουβέντα. Βουβό πένθος).
Ο Βερελής λοιπόν έπρεπε να απαντήσει στο πάρα πολύ δημοσιογραφικό με υπονοούμενο ερώτημα της Τρέμη: «γιατί κύριε Βερελή τόσο χαμηλά ποσοστά στην Αιτωλοακαρνανία; Ε;»
Σ.σ. Τα χαμηλά ποσοστά ήταν του Βενιζέλου, η Αιτωλοακαρνανία ο νομός που ψηφίζεται ο Βερελής, και τα ρέστα ... είναι αυτά που ζητά το αφεντικό από το ψυχοπαίδι που δεν του έκανε καλά τη δουλειά.
Εκείνος λοιπόν, ο ψηφισμένος από το λαό, έπρεπε να απολογηθεί στην τοποθετημένη στρατευμένη υπάλληλο δημοσιογράφο.
Και απαντούσε κι αυτός ο καψερός κάτι ακατάληπτα ... εμ ..δε ..περ .. δεξε... ουγκ.
Ό,τι κι αν έλεγε ο συμπαθής (κυρίως για αυτό που του συνέβαινε εκείνη την ώρα) Βερελής, αυτή δεν μπορούσε να ξεχάσει το σφάλμα του, δεν μπορούσε να πειστεί. Της είχε προδώσει την εμπιστοσύνη της.
Το επίσης ωραίο συνέβη λίγο πριν σφίξει το στόμα ο Πρετεντέρης για πάντα, και ήταν ο διάλογος του καλού και ευαίσθητου δημοσιογράφου με τον Πολυζωγόπουλο. «Αλήθεια;» ρωτάει κι αυτός τον επίσης εκλεγμένο Πολυζωγόπουλο. «Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε για αρχηγό; Έβγαλε αρχηγό, ε; Να δούμε τώρα πώς θα πάει το πασοκ στις επόμενες εκλογές».
Αν το πλάνο έδειχνε και κάτω από τους ώμους, είμαι σίγουρη πως ο Πρετεντέρης θα είχε τα χέρια στη μέση, με το ένα να κρατάει σώβρακο απ’ τη μπουγάδα.
(Το οποίο μπορεί να ήταν και του Βενιζέλου. Μπα στο ένα χέρι μόνο, δε φτάνει.)
Ο Πολυζωγόπουλος ήταν πιο ανεξάρτητος από τον Βερελή. Μου φαίνεται απλά καληνύχτισε!
Αυτά τα ωραία συνέβησαν στην καναλάρα του μέγκα λίγο μετά τα πρώτα αποτελέσματα της μεγάλης και ιστορικής επανεκλογής του Γεωργίου Παπανδρέου.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ... ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ.....
Τι απόδοση μπορεί να έχει:
- ο Βενιζέλος να παραμείνει στο κόμμα, (ΠΑΣΟΚ για όσους άνοιξαν τώρα την τηλεόρασή τους) μέχρι το καλοκαίρι;
- ο Πρετεντέρης να συγκρατήσει τα δάκρυά του, την επόμενη φορά που θα παραδεχτεί ότι ο Παπανδρέου είναι ξανά αρχηγός;
- η Τρέμη να ξανακαλέσει το Βερελή σε συζήτηση με θέμα «Τα ποσοστά στην Αιτωλοακαρνανία. Τελικός απολογισμός.»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)