tag:blogger.com,1999:blog-79655757309722452812024-02-08T06:08:50.151+02:00Afrodietafrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.comBlogger34125tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-24960120406334739622010-06-14T03:36:00.001+03:002010-06-14T03:37:13.124+03:00Ένα από αυτά... τα συναισθηματικά αφόρτιστα<object height="344" style="background-image: url("http://i3.ytimg.com/vi/Rq4FFzDP8Ms/hqdefault.jpg");" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Rq4FFzDP8Ms&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Rq4FFzDP8Ms&hl=el_GR&fs=1" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" height="344" width="425"></embed></object>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-77108029850506760582010-06-14T03:11:00.004+03:002010-06-14T04:07:54.279+03:00Κάποτε ζήσαμεΚάποτε ζήσαμε... Έτσι μου φαίνεται...<br />
Μου έκανε πάντα εντύπωση η συγχωρεμένη πρόσφατα, Άννα Καλουτά, που μιλούσε όλο για ιστορίες από παλιά. Αυτό είναι ένα δείγμα σίγουρα γεμάτης ζωής, αλλά ζωής που έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα. Πίστευα ότι δεν είναι αρκετό να ζεις με αναμνήσεις. Πρέπει και να ζεις. Ε; (Την έφαγα τη γυναίκα).<br />
Μου αρέσει να μιλάω για το τώρα. Οι άνθρωποι της γενιάς μου (εμείς οι thirtysomething) συζητάμε όλο και περισσότερο για τις παλιές καλές μέρες. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάναμε και πολλά για να είναι καλές. Τις βρήκαμε έτσι.<br />
Και τώρα, που δε μάθαμε να κάνουμε τίποτα, παρακολουθούμε τις τωρινές κακές μέρες.<br />
Είμαστε η γενιά της μη ευθύνης. Επαναλαμβάνομαι, αλλά το <a href="http://afrodiet.blogspot.com/2008/11/blog-post_16.html">προηγούμενο σχετικό ποστ</a> είχε και μια πολιτική χροιά, όταν δε φανταζόμουνα ακόμα τι θα μας έβρισκε. <br />
<br />
Η τωρινή μου ανάγκη να γράψω είναι περισσότερο αποτέλεσμα μιας όλο και επαναλαμβανόμενης εικόνας των συνομήλικων (πάνω κάτω) φίλων που δηλώνουν απογοητευμένοι και ... χαμένοι. Με όλα. <br />
<br />
Άλλος χωρίζει δραματικά, άλλος χάνει τη δουλειά του, άλλος δεν τη βρίσκει, άλλος δεν έχει λεφτά, άλλος δεν έχει επιλογές. <br />
Μήπως αυτά όμως δε συνέβαιναν και όταν είμασταν μικρότεροι;<br />
Απλά ο χωρισμός έδινε την ελπίδα για την επόμενη σχέση, το βιογραφικό μας ήταν πάντα διαθέσιμο κι εμείς συμμετείχαμε με χαρά σε συνεντεύξεις για δουλειά, όταν δεν βρίσκαμε δουλειά εύκολα κάτι είχαμε καλύτερο να κάνουμε, τα λεφτά δεν ήταν ποτέ αρκετά, και οι επιλογές ήταν στο μυαλό μας έτσι κι αλλιώς.<br />
<br />
Απλά μεγαλώνοντας, με την προοπτική να γίνουμε καριερίστες του επαγγέλματος και της ευτυχίας (έχει κι αυτή την καριέρα της) χτίζαμε μια μεγάλη ιδέα γύρω από τον εαυτό μας, και όλα όσα συνέβαλαν σ' αυτή την ατομική εξέλιξη γίνονταν πολύ σημαντικά. Ήταν σημαντικές και οι λεπτομέρειες. Το γλεντήσαμε και το γιορτάσαμε όταν πλησιάζαμε να φτάσουμε στην περίφημη πυραμίδα (maslow).<br />
Και λίγο πριν να φτάσουμε στην κορυφή, κάποιος πήρε το σφυράκι του κι άρχισε να γκρεμίζει από κάτω. <br />
<br />
Αν έχεις να φροντίσεις γονείς, ή παιδιά, δεν μπορείς παρά να είσαι αισιόδοξος. Γιατί η 'ανάγκη' που αποτελείς για αυτούς είναι ο λόγος για να ελπίζεις. <br />
Οι υπόλοιποι; Να κουραστούμε; Να απογοητευτούμε; <br />
Μήπως ήρθε η σειρά αυτής της αδικημένης γενιάς, να δείξει ότι δεν αδικείται κανείς αν δεν το επιτρέψει ο ίδιος;<br />
Να ζήσει επιτέλους την πραγματική ευτυχία, ανατρέποντας το σύστημα που τροφοδότησε με τα όνειρά της; <br />
Ας ξεκινήσουμε έστω από αυτά τα όνειρα. <br />
Γιατί σίγουρα δεν είναι ευτυχία να έχω ακριβό αυτοκίνητο, δεν είναι ευτυχία να έχω ιδιόκτητο σπίτι, δεν είναι ευτυχία να κάνω εξωσωματικές για να γίνω μάνα, δεν είναι ευτυχία να κάνω τα πάντα για να βγάλω λεφτά. <br />
Έχω όμως το δικαίωμα να κυνηγάω την ευτυχία μου όπως τη νομίζω. Αυτό το δικαίωμα κρίνεται. Και ο αγώνας για αυτό το δικαίωμα είναι ζωή.afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-59164405626256444232009-03-11T11:07:00.006+02:002010-06-14T01:59:58.439+03:00Παίζουμε πετρουλο-πόλεμο;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtqOq21lhkqFwZpgdkoNamou3Os5xXrXJezTkafNvN-pBKOdG989mi8cz0IibivWGVlS2Gn8Xn0kvWpt3ntpPfglbavN8yWYmrgqLVaiZqK_FvFHAoLBNEveuqcri1T2f4mNSFLYOy40iZ/s1600-h/ftyari.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5311857493149179842" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 357px; CURSOR: hand; HEIGHT: 303px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtqOq21lhkqFwZpgdkoNamou3Os5xXrXJezTkafNvN-pBKOdG989mi8cz0IibivWGVlS2Gn8Xn0kvWpt3ntpPfglbavN8yWYmrgqLVaiZqK_FvFHAoLBNEveuqcri1T2f4mNSFLYOy40iZ/s400/ftyari.jpg" border="0" /></a><span style="font-family:verdana;">Γενικά δε μ’ αρέσει να κράζω άλλες γυναίκες, κυρίως αυτές που είναι επαγγελματικά ωραίες ή ωραίες κατ’ επάγγελμα. Η δουλειά τους είναι, και γι’ αυτό, από τη στιγμή που δε με επηρεάζουν με τη ζωή και τις αποφάσεις τους, μπορούν να είναι όσο σαχλές θέλουν, ή άσχημες. Αλλά με τρώει κάτι εδώ και καιρό και δε μπορώ να το κρατήσω για μένα.<br />
<br />
Χωρίς να έχω ασχοληθεί περισσότερο από 4 δευτερόλεπτα τη φορά, έχει τύχει να δω την <strong>τρυφερή πετρούλα</strong> (οξύμωρο!) να την πέφτει στον καιρό. Ή μάλλον να παρουσιάζει τις προβλέψεις της ΕΜΥ με σεξουαλικό (για γέρους με άνοια) τρόπο.<br />
<br />
Δε φταίει. Με τίποτα. Ανήκει κι αυτή στη γενιά των 700 ευρώ. Της βρήκαν μια δουλίτσα. Γιατί να μην την κάνει με σταθερό μισθό και γέλιο για όλους;<br />
<br />
Εγώ να σας πω την αλήθεια δε γελάω. Ψιλοντρέπομαι. Το ίδιο ντρέπομαι βέβαια κι όταν προσπαθεί η Μπήλιω Τσουκαλά να κάνει μια εισαγωγή για τον καλεσμένο της (<a href="http://afrodiet.blogspot.com/2007/10/blog-post_20.html">τα ‘χουμε πει και παλιότερα</a>), κι ας είναι και δημοσιογράφος.<br />
<br />
Η πετρούλα όμως που μας βρήκε στο κεφάλι ένα ωραίο απόγευμα, έχει<strong> ως επάγγελμα, ιδιότητα και τίτλο, την ωραιότητά της!<br />
</strong>Και μαζί με όλα τα υποκοριστικά των λέξεων «Ελλάδα, καιρός, σύννεφα, βροχή» προσπαθεί να είναι όχι μόνο ωραία αλλά και σέξι.<br />
Για να φαίνεται στο κυρ μαλέλη ότι το να μιλάει μια μικρή πετρούλα με υποκοριστικά είναι σέξι, πάει να πει ότι έχουν ‘πήξει’ στη δουλειά στο σταρ.<br />
<br />
Στα παλιά μας τα παπουτσάκια όμως.<br />
<br />
Αυτό που με ‘τρώει’ εμένα, είναι η<strong> καταπληκτική ομοιότητα</strong> της μικρής πετρούλας με τον ογκόλιθο της κωμωδίας Γεωργία Βασιλειάδου. Αυτή την καταπληκτική κωμικό που γούσταρε να πουλάει την «ασχήμια» της σε συνδυασμό με το μεγάλο της ταλέντο.<br />
Άφησε εποχή και έκανε σχολή (δύσκολο να ακολουθηθεί), μοστράροντας ως υπέροχη άσχημη και αξιοποιώντας, βέβαια, μοναδικά εμπνευσμένα κείμενα. </span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;"><br />
</span><br />
<p><span style="font-family:verdana;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5311856646512334498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 189px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhurfkJjS1pEfWqP5f6470lr-_3TnzRS6UPcZZxxvZLSZuwlfge1G4uKWt2gcRenHPaoAtjX2KjOd1LNT79NaLmpG6TPzwr7aZSv9ndTzXUazHq-qsfyuTdZNkUgnCwDfTjqRPiwk5NZmrt/s400/basileiadou_petroula.JPG" border="0" /><br />
Φυσικά η Βασιλειάδου για μένα είναι μια συμπαθής και ζεστή φιγούρα. Καθιερώθηκε όμως ως η άσχημη του ελληνικού κινηματογράφου. Και ως τέτοια, είχε περισσότερο ενδιαφέρον, αφού δεν πλάσαρε με το ζόρι κάτι άλλο και ξένο από αυτό που ήταν.<br />
<br />
Η πετρούλα λοιπόν της μοιάζει πολύ! Στη φάτσα. Είναι ίδια.<br />
Κι έτσι έχουμε τον εκρηκτικό συνδυασμό: φάτσα Γεωργίας Βασιλειάδου, με κείμενα από τα διαλείμματα της πρώτης δημοτικού, ρούχα αποκριάς, σεξουαλικά υπονοούμενα πόας, απευθυνόμενα σε υπερήλικες.<br />
<br />
Αυτό θα πει να απευθύνεσαι σε μεγάλο κοινό. :-Ρ</span></p><p><span style="font-family:verdana;">(<em>Ας ξαναβάλω το φτυάρι στη θέση του</em>) </span><span style="font-family:verdana;"><br />
</p></span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-63087047205297759702008-12-08T17:02:00.000+02:002008-12-08T17:03:40.849+02:00Όταν δεν υπάρχει διέξοδος, υπάρχει η έξοδος...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYd_uvt_kX2vxG8AZWjKn20Uw9soIlFPxAHYiOZfzeC8Q_eOko6uW6c8TfhlzHDMmsjJTCyAUUkdB-1Jby4rlpHeG-XJWUN4qkiQbuJS-JmooS7vqwG9q1uuBREjHWFgHyTtZ6bLlT0kh3/s1600-h/exit.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5277434929803540402" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 305px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYd_uvt_kX2vxG8AZWjKn20Uw9soIlFPxAHYiOZfzeC8Q_eOko6uW6c8TfhlzHDMmsjJTCyAUUkdB-1Jby4rlpHeG-XJWUN4qkiQbuJS-JmooS7vqwG9q1uuBREjHWFgHyTtZ6bLlT0kh3/s400/exit.jpg" border="0" /></a><br /><div></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-54923776501994011312008-11-20T15:01:00.003+02:002009-11-16T10:14:18.797+02:00Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανεΑπό μικρό παιδί είχα μια απορία για το γάμο και το έργο που επιτελεί αυτή η συνήθεια στις σχέσεις των ανθρώπων. <br />Γιατί αν παραβλέψουμε τη συμβολή του στην κοινωνία αφού ο γάμος τελικά δεν προϋποθέτει ισχυρότερες οικογένειες, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια μαζοχιστική ανάγκη να καταστρέψουμε τις πιο όμορφες σχέσεις μας. <br />Με δυσκολία μπορώ να το ισχυριστώ στους φίλους μου, που με καλούν κάθε τόσο σε σεμνές τελετές επισημοποίησης σχέσεων και εκτονωτικά πάρτυ επίσημης λήξης της ελευθερίας τους. Αλλά αυτό πιστεύω.<br />Αφού το κίνητρο για να παντρευτούν δύο άνθρωποι είναι ένας έρωτας μεταξύ τους πώς αποφασίζουν να τον μεταλλάξουν σε συγγένεια;<br />Είναι καλύτερο να είσαι συγγενής με αυτόν που γουστάρεις ή αιώνιος αγαπημένος (αν υποθέσουμε ότι όλα γίνονται για τη διαιώνιση της αγάπης);<br />Πειράζει που διαλέγω το δεύτερο;<br />Πειράζει που πιστεύω ότι η ανεξαρτησία είναι πιο σίγουρη οδός για την διατήρηση της σχέσης και του έρωτα;<br />Πειράζει που οι φίλοι που παντρεύτηκαν, με ξαναθυμούνται όταν χωρίζουν;<br />Παρόλα αυτά παλιόφιλοι, να ζήσετε και να ευτυχίσετε από τα βάθη της καρδιάς μου, αν μετράει και πιάνει η ευχή μου.<br />Εγώ θα συνεχίσω να σας παρακολουθώ με αγάπη και επιστημονικό ενδιαφέρον.afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-88287942815250325002008-11-20T12:29:00.001+02:002008-11-20T12:33:59.129+02:00Μήπως ξέρει κανείς…<span style="font-family:verdana;">Γιατί οι πολιτικοί που έχουν να κάνουν με τόσο σοβαρά ζητήματα είναι πάντα χαμογελαστοί και χαζοχαρούμενοι, όταν την ίδια στιγμή (για να μου σπάνε τα νεύρα) οι ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες και όσοι αθλητές ασχολούνται με παιχνίδια!! είναι πάντα σοβαροί, λες και βγήκαν από διαγωνισμό για πρόσληψη αστροναυτών στη ΝΑΣΑ; Σιγά αγόρια, μια μπάλα σπρώχνετε. Γελάστε λίγο. Απαπαπαπαπα!<br /><br />Γιατί ο Καρβέλας και η Πάνια θεωρούν κατάχρηση εξουσίας την αγενή συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντί τους; Η ξεφτίλα των παρατράγουδων δεν είναι κατάχρηση εξουσίας του νοήμονα στον πνευματικά καθυστερημένο;<br /><br />Γιατί η κυβέρνηση δεν έδωσε τα 28 δις κατευθείαν σε μας, μέσα από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (παράδειγμα) και έπρεπε να τα περάσει οπωσδήποτε μέσα από τις πανάθλιες τράπεζες;<br /><br />Γιατί όταν εμείς παρκάρουμε παράνομα (π.χ.) μας παίρνει η δαγκάνα το αμάξι, και ο Γκαρσία μετά τη μπουνιά που έριξε, έφυγε με τα πόδια από το γήπεδο; Γιατί όχι με δαγκάνα;<br /><br />Γιατί ο δημοσιογράφος Μίνος, πληρώνεται από εμάς, μια που δουλεύει στην ΕΡΤ, κι όχι από τον ΠΑΟΚ;<br /><br />Γιατί είναι τόσο ακριβοί οι υδραυλικοί;</span><br /><span style="font-family:Verdana;"></span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-58952875916205266362008-11-19T14:09:00.006+02:002009-11-16T09:25:41.180+02:00Ναι ή όχι<span style="font-family:Verdana;"></span><br /><br /><span style="font-family:Verdana;">Η πιο σίγουρη απόφαση που μπορώ να πω ότι με αντιπροσωπεύει πλήρως σε όλα τα διλήμματα της ζωής μου είναι ... μάλλον. Και είναι οριστικό!</span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-75827538338322888802008-11-16T16:45:00.004+02:002010-06-14T03:53:27.120+03:00Τριάντα και βάλε ανούσιες ευχές<b><b>Γιατί όσο μεγαλώνουμε οι ευχές γίνονται όλο και πιο τρομακτικές</b></b>, του τύπου «του χρόνου διπλή/ός»; Γιατί τι έχει το μέγεθός μου δηλαδή;<br />
Από το «πρόσεχε μη σου βάλουν τίποτα στο ποτό» φτάσαμε σε χρόνο ανύποπτο στο «γιατί δεν κάνεις κι εσύ μια οικογένεια;». <br />
Μαμά, τώρα πια πρέπει να βάλω μόνη μου κάτι στο ποτό μου για να κάνω οικογένεια. Κάτι σε μείγμα από ωκυτίνη και φερομόνες που φέρνουν, σύμφωνα με τελευταία έρευνα, συναισθηματικούς δεσμούς.<br />
Επίσης... Δε σου βάζουν στο ποτό τίποτα αν δεν έχεις να το πληρώσεις. Ποτέ δεν κερνούσαν εξάλλου.<br />
<br />
Η παλιά αυτή συμβουλή όμως, μπορεί και να σημάδεψε μια γενιά. Τη γενιά, που ο Κωνσταντίνος Καμάρας τιτλοποιεί με το «πάρε το μηδέν». Δηλαδή τη γενιά του …τίποτα!!! Τη γενιά που δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της.<br />
Γιατί; Γιατί δεν ασχολήθηκε κι αυτή με κανέναν. <br />
<br />
Είχαμε «λύσει» όλα μας τα πολιτειακά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα (ως κοινωνία), είχαμε βολευτεί (ως νέοι) να συγκατοικούμε ή να φιλοξενούμαστε από τους γονείς, είχαμε αναλάβει να παρακολουθούμε μια κοινωνία να εξελίσσεται χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά σ’ αυτήν την εξέλιξη.<br />
<br />
Δεν ήμασταν η γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά μεγαλώσαμε με την ιδέα της. Κι αφού μεγαλώσαμε πολύ, δεν αποτελούσαμε πια ούτε και κομμάτι της γενιάς του Internet. <br />
<br />
Εμείς όμως καταθέσαμε πολλά στεφάνια σε άγνωστους ήρωες, τραγουδήσαμε πολλά αντιστασιακά τραγούδια, μας ενέπνευσαν πολλές ροκ μπάντες, αλλά ως συνεχιστές μιας αντίστασης, και μιας ροκ εποχής που δεν ζήσαμε. <br />
Κι έπειτα; <br />
Ξαφνικά χορέψαμε house, πετάξαμε τα αγοραφοβικά ρούχα για να επιδοθούμε σε συνήθειες μιας εκτονωτικής αισθητικής απελευθέρωσης από μια καταπίεση που κουβαλούσαν μόνο οι γονείς. Το «δε βαριέσαι» των γονιών που οι ακυρωμένοι κόποι τους είχαν φέρει ως λογικό συμπέρασμα, μας έγινε μότο.<br />
<br />
Κι εκεί, υποταχθήκαμε σε εκδοτικές απολυταρχίες ματαιοπονημένων πρώην επαναστατών και εντέλει ματαιόσχολων της επιφάνειας και της εικόνας, αφού μας φάνηκε ότι βρήκαμε μια νέου τύπου ευφυΐα που αντιδρούσε στη σοβαροφάνεια της ενασχόλησης με την πολιτική. <br />
Η κοινωνία είχε –βλέπεις- πολλά χαριτωμένα πράγματα να ασχοληθούμε, που ενίσχυε η οικονομική ευημερία που επικρατούσε. <br />
<br />
Όσο για τις σπουδές, δεν υπήρχε λόγος για βιασύνη. <br />
Δεν υπήρχε καμία κοινωνική πίεση τύπου «τελειώνεις σπουδές, ξεκινάς καριέρα, κάνεις οικογένεια» γιατί αυτή η λογική σειρά είχε πληγεί από τον πλουραλισμό των επιλογών που έφερνε μαζί της η οικονομική ανάπτυξη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ιδιωτικός τομέας.<br />
Έτσι, με ‘φυσιολογική’ καθυστέρηση μιας οχταετίας (κατά μέσο όρο) «ορκιστήκαμε» με τίτλους που αντιστοιχούσαν σε υπό-ανάπτυξη ή κρατικές οικονομίες για να διαπιστώσουμε ότι η αγορά άνθιζε με νέες ειδικότητες για τις οποίες είχαν γερά χαρτιά κάποιοι μικρότεροί μας. <br />
Βρεθήκαμε να πλησιάζουμε τα 30, θαυμάζοντας τα περήφανα γεννήματα της «επανάστασης» του Κωστόπουλου, με πολύ life style και νέους που είχαν ήδη ισχυρές θέσεις στην παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας. Αυτοί δηλαδή πώς είχαν βιαστεί; Ποιος τους υποψίασε;<br />
<br />
Αγγλόγλωσσοι κάτοχοι μεταπτυχιακών, με φτωχό λεξιλόγιο και ακριβά ρούχα, νεότεροί μας, μας πήραν συνέντευξη για δουλειά, ενώ τις περισσότερες φορές η προσπάθειά μας για συσχέτιση ηλικίας και εμπειρίας έπεφτε στο κενό, για να καταλάβουμε γρήγορα - γρήγορα ότι η ηλικία είχε αρχίσει να …τρέφεται εις βάρος μας.<br />
Οι γυναίκες είχαμε να ανταγωνιστούμε νεότερες που είχαν καταφέρει να έχουν αξιοθαύμαστες δουλειές (ίσως και παιδιά), και οι άντρες, πανίσχυρους συνομήλικους ή νεότερους, που απαιτούσαν μεγάλο μισθό μόνο όταν αποδεικνυόταν ότι δεν τον είχαν ανάγκη. <br />
Ο ανταγωνισμός έγινε αμέσως κοινωνική ζήλεια! και ψάξαμε τον εχθρό στις μικρότερες ηλικίες. Όταν δε, τα νιάτα άρχισαν να αποτελούν απειλή και για την προσωπική μας ζωή, εκεί χάσαμε το στοίχημα. Κανένα μαζικό στοίχημα όμως. Ήμασταν η γενιά των ατομικών στοιχημάτων.<br />
Κάτι που διδαχτήκαμε από τους νεότερους. Έστω και από την ανάγκη να τους ακολουθήσουμε. <br />
Παρακολουθήσαμε λοιπόν κι ακολουθήσαμε νέους, επιτυχημένους, …ευτυχισμένους! Και ναι, έγιναν τα πρότυπά μας. <br />
<br />
Και φτάσαμε στα thirty something – να και κάπου που ανήκουμε σίγουρα – για να λυπόμαστε τώρα τη γενιά των 700 ευρώ, τόσο για την αναντιστοιχία των σπουδών τους με τις αμοιβές τους όσο και για το όραμα που τους λείπει. Γιατί εμείς πόσα παίρναμε όταν ξεκινούσαμε τη δουλειά; <br />
<br />
Αλήθεια, ποια ήταν αυτή η ενδιάμεση γενιά που τα είχε καταφέρει όλα; Ή δεν ήταν γενιά, απλά οι περαστικοί της «επιτυχημένης» Σημιτικής οικονομίας του εκσυγχρονισμού και του χρηματιστηρίου; Που είδαν φως και μπήκαν; Που άναψαν αυτοί το φως μπαίνοντας και το έσβησαν φεύγοντας;<br />
<br />
Ήταν τότε που αρχίσαμε να συναντάμε ισχυρούς ανθρώπους που προέρχονταν από …οικογένειες (η οικογένεια παίζει το ρόλο της προίκας στην ελληνική κοινωνία) με σοσιαλιστικές καταβολές μεν, - για να μη μπορούμε να τους προσάψουμε καμία κεφαλαιοκρατική προέλευση -, αλλά και όμοιες διασυνδέσεις, για να δικαιολογούμε την ανέλιξή τους. Ήταν οι γόνοι αντιστασιακών (κατά δήλωση), παιδιά των παιδιών του Πολυτεχνείου (κατά σύμπτωση) …<br />
<br />
Αν λοιπόν μας φταίνε τα 700 ευρώ σήμερα, είναι γιατί μέχρι χθες παρακολουθούσαμε τον πλουτισμό όλων των εργατοπατέρων, συνδικαλιστών, σοσιαλιστών, ιδεολόγων. Όλων εκείνων που με την επίφαση της αριστερής ιδεολογίας νομιμοποιούνταν να ζουν βασιλικά, με σκάφη, με βίλες στη Μύκονο, με μεγιστάνες φίλους.<br />
Και φυσικά σήμερα δε μας φτάνουν τα 700 ευρώ γιατί τα πρότυπά μας δημιούργησαν μια ακριβή αντιμετώπιση της ζωής, ρίχνοντας τις Αξίες κι ανεβάζοντας τις τιμές.<br />
<br />
Σήμερα, εμείς οι τριαντα-βάλε, που δεν κάναμε τίποτε απολύτως για να σταματήσουμε την ελεύθερη πτώση της κοινωνίας, που παρασυρθήκαμε κι εμείς ως άλλοι ηττημένοι ενός πολέμου που δεν κηρύχθηκε ποτέ, που μετά βίας και πικρίας διαπιστώσαμε ότι τα απολιτικά όνειρά μας για μεγάλες καριέρες και ζωές ελευθερίας και πολιτισμού, έγιναν προβλήματα επιβίωσης και συγχρονισμού με το ορμητικό ρεύμα «άρτος και θεάματα», πρέπει να ξαναγίνουμε πολιτικά όντα, συμπονώντας τη γενιά του χαμηλού μισθού.<br />
<br />
Πρέπει τώρα να πάρουμε θέση για τους νέους που τους φταίει το κράτος (τι χαζό να είσαι αναρχικός επειδή παίρνεις μόνο 700 ευρώ), για να διαλέξουμε τι; Τη δεξιά ή την κεντρώα κεφαλαιοκρατία. <br />
Συγνώμη αλλά δε συμμερίζομαι την άποψη ότι η δεξιά κυβέρνηση φταίει για τα 700 ευρώ. Ο Καραμανλής είναι το κερασάκι στην τούρτα. Σε μια τούρτα που μας έπεισε ότι θα πετούσαμε στα μούτρα των νταβατζήδων. Δεν έγινε. Αλλά η γενιά μου δεν γνώρισε την ήττα εξαιτίας του. Γι’ αυτό και τρέμω πολύ στην ιδέα ότι η μοναδική εναλλακτική που έχουμε μετά τη ΝΔ είναι το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ με ενοχλεί πολύ περισσότερο που υπάρχει γιατί εκμεταλλεύτηκε το ΣΟ του ονόματος. Η ΝΔ είναι οι δεξιοί. Το ΠΑΣΟΚ που διατείνεται πως δεν είναι, τι πολιτική έκανε;<br />
<br />
Θα έρθουν για να ανατρέψουμε την παγιωμένη κρατική διαφθορά, τα οικονομικά συμφέροντα που μας κυβερνούν; Κι αν κουραστήκαμε από όλους τους;<br />
<br />
Εμείς περάσαμε το κατώφλι της ηλικίας που θα έπρεπε να κάνουμε την επανάσταση, και συνειδητοποιούμε ότι ο φόβος μας είναι πως με την πρώτη απεργία μας, η θέση μας μπορεί να αντικατασταθεί από κάποιον που για 700 ευρώ μπορεί να κάνει τα ίδια με μας με περισσότερο κέφι και απειλή κουκούλας.<br />
Κι αν αποφύγαμε τις ουσίες για να ζήσουμε όμορφα κι ειρηνικά; Κι αν αποφύγαμε τις ουσίες κάνοντας όνειρα για μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή Ελλάδα; Κι αν αποφύγαμε τις ουσίες για να μπορούμε να ανοίγουμε διάλογο; Και αν τίποτα από αυτά δεν ήρθε;<br />
<br />
Είμαστε η γενιά που απλά απέφυγε τις ουσίες χάνοντας όμως την ουσία της ομάδας. Και μετουσιώσαμε τα όνειρά μας σε κουραστικό καθημερινό κυνήγι αναζήτησης της ουσιαστικής ζωής.<br />
Ανούσια που μοιάζουν όλα.afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-48389776920287561992008-11-05T12:58:00.004+02:002009-11-16T09:35:09.358+02:00Ομπάμα, Πρόεδρος :-)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuiOE8rsWPdwwKrLMCgWAWYhCD6I9qWqZ_f7XsQy77xBMwR496Og4A366DRBBOAePfk_J-2cylOIzFkR5DLXGBT8UaiyTWXnQUhyphenhyphenPDS7ikEoaZagmBfw1R9-nlg7lQQfxfNgOgKLiHmRIK/s1600-h/big_ham.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5265151409751835154" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 310px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuiOE8rsWPdwwKrLMCgWAWYhCD6I9qWqZ_f7XsQy77xBMwR496Og4A366DRBBOAePfk_J-2cylOIzFkR5DLXGBT8UaiyTWXnQUhyphenhyphenPDS7ikEoaZagmBfw1R9-nlg7lQQfxfNgOgKLiHmRIK/s400/big_ham.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:verdana;"><br />Πολύ ευχάριστο εκλογικό αποτέλεσμα αν σκεφτεί κανείς ότι ψάχνουμε πάντα μια αιτία για τα καλά και τα κακά που μας έρχονται, στην Αμερική.<br /><br />Παρόλα αυτά, κάποιες άλυτες απορίες για τον αμερικανικό λαό εξακολουθούν να τους κατατάσσουν στους πιο υπερόπτες ανθρώπους που ζουν σ’ αυτό τον πλανήτη.<br />Μήπως δε θέλουν να χάσουν την εξουσία τους, για αυτό αλλάζουν; Μήπως δε θέλουν να παραδεχτούν την ήττα του συστήματός τους;<br /><br />Η απόφαση της ανατροπής για τους Αμερικανούς δεν ήρθε με τους πολέμους στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Χρειάστηκε να δουν το αμερικάνικο όνειρο (που είναι μόνο οικονομικό) να γκρεμίζεται για να αποφασίσουν την αλλαγή.<br /><br />Γιατί ο Μπους είχε και δεύτερη ευκαιρία; Ο πιο κακός Πρόεδρος κυβέρνησε για 2 θητείες την Αμερική και τον κόσμο! Η τωρινή μετάνοια των Αμερικανών (αν χαρακτηριστεί έτσι η σημερινή εκλογή) δεν τους εξιλεώνει.<br />Άρχισαν να χάνουν χρήμα κι εξουσία κι αποφάσισαν να αλλάξουν.<br />Απλά ελπίζουν στην ανάκαμψη της οικονομίας τους.<br /><br />Είναι πολύ δικό τους ζήτημα η αλλαγή του προέδρου τους. Αυτοί δεν ψήφισαν για την αλλαγή που μπορεί να έρθει στον πλανήτη. Εμείς γιατί να το δούμε έτσι;<br /><br />Ας ελπίσουμε μόνο ότι η Αμερική συμφιλιώνεται με το πρότυπο του μέχρι τώρα ‘εχθρού’ της. Αυτού, που εκείνη (μέσω των πολιτικών της), επέδειξε ως τέτοιο, κάνοντας τις δυτικές κοινωνίες φοβισμένες με τον «έγχρωμο» και τον «αλλόθρησκο».<br />Τώρα πια ένας εχθρός έγινε Πρόεδρος.<br />Μήπως είναι πολύ ώριμο, για να είναι αμερικανικό;</span></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-77672766580529869012008-07-18T00:39:00.010+03:002008-09-04T15:28:33.567+03:00Μάγια, φιλάκι!<span style="font-family:verdana;font-size:100%;">Η Μάγια ανέβηκε στο κατάστρωμα του πλοίου. Προτίμησε να καθίσει έξω.<br />Την πείραζε η θάλασσα.<br />Με τα σπαστά ελληνικά της κατάφερε να μιλήσει μόνο στο σκύλο της διπλανής της που μοιράζονταν το ίδιο παγκάκι.<br />Δεν κατάφερε να συνεννοηθεί με την ίδια την κυρία, γιατί όταν εκείνη την ρώτησε αν θα μπορούσε να καθίσει δίπλα της, να μοιραστούν το παγκάκι, εκείνη της έδειξε απορημένη το φραπέ. Μόνο εκεί μέσα υπήρχε για τη Μάγια παγκάκι.<br />Η κυρία παρεξηγήθηκε κι έτσι η Μάγια απευθύνθηκε στο ζωντανό.<br />- Τι έπατε κυρία σου, πήρε φάτσα σα χαλασμένο αβγκό;<br />Και τότε ο σκύλος απάντησε γαβγο γαβγο, κι έτσι η μικρή μετανάστρια που πήγαινε διακοπές στο νησί Μήλο βρήκε μια παρέα να πει τον πόνο της, με αυτά τα μποφόρ που τη βρήκαν.<br />- Ξέρεις σκύλο, αυτά τα χάπια τα πήρα για τη ναυτοκτονία. Σκοτώνει τη ναυτία, πώς να τα πω; είπε, γυρνώντας το βλέμμα, αλλά όχι το κεφάλι στη διπλανή που τρόμαξε με τις συλλαβές.<br />Βούτηξε δυο χάπια και τα πέταξε με φόρα στο στόμα. Τέτοια πίκρα δεν είχε ξανανιώσει. Ήπιε ό,τι είχε μείνει από το φραπέ για το μαγικό συνδυασμό. Κοιμήθηκε.<br />Ξύπνησε σε σκοτάδι κι ήταν πολύ προχωρημένο για να ακολουθεί η Μήλος. Περίμενε να φτάσει την ώρα του ηλιοβασιλέματος.<br />- Φύγα το μήλο; ρώτησε τρομαγμένη τον κύριο που στεκόταν απέναντί της στην κουπαστή.<br />- Δεν σας έφαγα κανένα μήλο κυρία μου!<br />- Όχι. Το νησί μήλο, το φύγαμε;<br />- Βέβαια εδώ και μιά ώρα.<br />- Αφήστε με κατέβωωωωω!, φώναξε.<br />Αρπάζει την τσάντα της, απαραίτητο αξεσουάρ για τη βουτιά, και τρέχει προς την κουπαστή.<br />- Πέφτω, πέφτω, μήλο ήτελα. Γιατί δε ξυπνήσατε;<br />Προσπαθεί ο κύριος, που δεν έφαγε το μήλο, να την κρατήσει από τα χέρια, ενώ τα πόδια της που κρέμονταν και χτυπιόνταν, δυσκόλευαν την υπερπροσπάθεια του νηστικού κυρίου. Μην μπορώντας να γίνει ο υπερήρωας που άρμοζε στην περίσταση φωνάζει απελπισμένα να τον βοηθήσουν.<br />Έρχονται τελικά δυο αποφασιστικοί ναύτες, να σώσουν την κατάσταση. Την τραβούν βρίζοντάς την. Τι πας να μας κάνεις ηλίθια; Μέσα θα μας πας ηλίθια. Παλιοηλίθιααααα.<br />- Λίθια εγώ; Λίθια; Κοκκίνισε στο άκουσμα της λέξης αυτής η Μάγια καθώς δεν κατάλαβε τι σήμαινε, και ενώ σέρνεται από τους ναύτες προς το κατάστρωμα, κλωτσάει τον έναν και τον ρίχνει στη θάλασσα. Μπλουμμμ!<br />Τα ουρλιαχτά και οι φωνές πλημμύρισαν το καράβι. - Πάει ο άνθρωπος, πνίγηκε. - Έπεσε. - Τον έριξε. - Άνθρωπος στη θάλασσαααα, φώναξε τελευταίος ο ναύτης.<br />Εμφανίστηκε καίρια και η κυρία με το σκύλο να τη δείξει ανάμεσα στο πλήθος.<br />- Αυτή είναι. Πιάστε την. Είχε φέρει κάτι μαζί της για να σκοτώσει ναύτες. Την άκουσα. Πιάστε τηηηηην! – Γαβγο γαβγο, διαφώνησε ο σκύλος.<br />Η Μάγια βρέθηκε στη φυλακή. Ξεκίνησαν οι διακοπές της, όπως έλεγε στο φύλακα, άσχημα, επειδή λέγονται ντιακοπές εντώ στο Ελλάντα.<br />- Πρέπει να λέγονται χαρές. Τι ντιακοπές; Γιατί να ντιακόψουμε κάτι; Μια χαρά περνούσα. Να ορίστε τώρα. Ντιέκοψα λευτερία μου.<br />Ο φύλακας προσπαθούσε να της εξηγήσει ότι θα κρατηθεί λίγο μέχρι να φέρει ο αρραβωνιαστικός της την εγγύηση. Εξάλλου ο ναύτης έζησε.<br />- Γιατί όμως αργεί ο αρραβωνιαστικός σου; Κατάλαβε ότι δεν πήγες τελικά στο νησί και ότι είσαι εδώ, να φέρει λεφτά να σε βγάλει;<br />- Μην ανησυχείς, αρραβωνιαστικός μου Έλληνας. Πολύ καλός. Αν και ντούλευε, είπε τάρτει. Του έστειλα μήνυμα κινητό: Μαγια φιλακι, ελα σιμερα και φερε 1000 εβρο.<br /></span><br /><span style="font-family:verdana;font-size:100%;"><br /></span><span style="font-family:verdana;font-size:100%;"><br /></span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-10060585134765969462008-04-18T11:24:00.003+03:002008-04-18T12:55:59.891+03:00ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc90FUaSAbukmCKK0oGHolI0ePGpopEqmqLZFLddUxnIa4Npv5jNyw5yC_4yM4GGbOkqJdoYXCLojd3RUdd8fZHPL31KczsvjSSliltdU1tzEdLHGreXUf9xW2Ua7MII-7u6_nv6U7Fq-H/s1600-h/BEAR1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5190501478245504706" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 214px; CURSOR: hand; HEIGHT: 286px" height="418" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc90FUaSAbukmCKK0oGHolI0ePGpopEqmqLZFLddUxnIa4Npv5jNyw5yC_4yM4GGbOkqJdoYXCLojd3RUdd8fZHPL31KczsvjSSliltdU1tzEdLHGreXUf9xW2Ua7MII-7u6_nv6U7Fq-H/s400/BEAR1.jpg" width="282" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span></div><div><span style="font-family:verdana;">Δεν είμαι αυτό που φαίνομαι, μία απλή αρκούδα,</span></div><div><span style="font-family:verdana;">είμαι σπουδαίο ζώο εγώ, μ’ ανθρώπινη μουσούδα. </span></div><div><span style="font-family:verdana;"><br />Ακόμη κι αεροδρόμιο με το όνομά μου βγάλαν…<br />…μα γρήγορα κατάλαβα πως ήτανε για άλλον.<br /><br />Σαν ήμουν με τους δυνατούς είχα όλα τα δίκια,<br />Μα τώρα που ξεχώρισα μου ρίχνουν μπινελίκια.<br /><br />Το λόγο μου τον σέβονται όλοι οι αντίπαλοί μου,</span></div><div><span style="font-family:verdana;">κι οι μόνοι που με γράφουνε είναι οι σύντροφοί μου.<br /><br />Τόσες φορές τους έκραξα, τους έκανα ρεζίλι,</span></div><div><span style="font-family:verdana;">κι εκείνοι με ξεγράψανε μέχρι να πεις ‘φιτίλι’.<br /><br /></span></div><div><span style="font-family:verdana;">Μα αν η Μοίρα η σκληρή με πέταξε στην άκρη,</span></div><div><span style="font-family:verdana;">από τα μάτια μου ποτέ δε θα κυλήσει δάκρυ.<br /><br />Έχει ο καιρός γυρίσματα, και θα γυρίσω πίσω</span></div><div><span style="font-family:verdana;">και της αρκούδας η ουρά κι αυτή βρίσκεται πίσω.</span></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-48031817848929650412008-04-04T17:05:00.005+03:002009-11-16T09:17:02.603+02:00Τι ξεχνάω! Τι ξεχνάω!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCXMYuoTz81RMcLmdp-T9WfRGkr7qVXv84Kl5vlM_u7tDrCkrhsWRDPAPfhGwQpJkaNO2EHztB5nH2UA3hicH_bGzuhVxFE01yd_8IsrnLUAefShyphenhyphen4FLEHft1MigRog7bi7jh3KEc7aSq6/s1600-h/postit_blank.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5185400378025959250" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 308px; CURSOR: hand; HEIGHT: 304px" height="355" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCXMYuoTz81RMcLmdp-T9WfRGkr7qVXv84Kl5vlM_u7tDrCkrhsWRDPAPfhGwQpJkaNO2EHztB5nH2UA3hicH_bGzuhVxFE01yd_8IsrnLUAefShyphenhyphen4FLEHft1MigRog7bi7jh3KEc7aSq6/s400/postit_blank.gif" width="380" border="0" /></a><br /><p><span style="font-family:verdana;">Όταν ο Βασίλης Αλεξάκης έγραφε το «ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΝΑΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ» έδινε μια πολύ ωραία αφορμή για την τιτλοποίηση ενός συναισθήματος μεταξύ απελπισίας κι εκδικητικότητας, νομίζω όχι για τον άνθρωπο, αλλά για τη μνήμη. Αυτή η μνήμη πρωταγωνιστεί και στο βιβλίο του.<br /><br />Τον τίτλο του τον ‘δανείστηκε’ από έναν Ινδό ποιητή και συνομιλητή του όταν του περιέγραψε μια ιστορία χωρισμού.<br />Όταν λοιπόν η γυναίκα που αγαπούσε του είπε ‘θέλω να χωρίσουμε και σε παρακαλώ να με ξεχάσεις’, εκείνος της απάντησε δειλά ‘θα σε ξεχνάω κάθε μέρα’.<br /><br />Το «κάθε μέρα» βέβαια μόνο προσπάθεια λήθης δε δηλώνει, και η υπόσχεση αυτή όσο εκδικητικά ξεκινάει να διατυπωθεί, τόσο τραγικά καταλήγει στο ότι είναι αδύνατη να πραγματοποιηθεί.<br /><br />Άτιμο πράμα η μνήμη.<br />Ό,τι είναι βιωμένο, αποφασίζει μόνο του αν θα περάσει στη μνήμη μας και πώς, χωρίς να μας ρωτήσει.<br />Και συχνά, αποθηκεύοντας και το συναισθηματικό περιεχόμενο της εμπειρίας, έτσι που κάνει το συναίσθημα …γεγονός.<br /><br /><br />Ξεχνάω λοιπόν το κακό παιχνίδι του Ολυμπιακού, την πολλή δουλειά για τη μικρή ανταμοιβή, τις βλαμμένες συμπεριφορές.</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Υ.Γ.<br />Με βάση το πολύ χαριτωμένο που τραγούδησε κάποια στιγμή ο πολύ επίκαιρος Μακεδόνας «ξεχάστηκα να θυμηθώ να σε ξελησμονήσω», υπάρχει περίπτωση να ξεχνάω αντίστοιχα και κάτι άλλο που πρέπει να ξεχάσω, γι’ αυτό θα ήθελα πολύ να μου το θυμήσετε για να το ξαναξεχάσω.</span> </p>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-2876167453533360942008-03-18T13:01:00.006+02:002008-03-18T15:30:02.018+02:00Από την Ελλάδα με αγάπη<span style="font-size:130%;"><em><span style="font-family:times new roman;">Αγαπημένη μου φίλη Σίσσυ,<br />Άργησα να σου στείλω card postal γιατί έψαχνα μια ωραία φωτογραφία τώρα που μπήκε άνοιξη στην Ελλάδα.<br /><br />Σου γράφω τώρα με μια ανοιξιάτικη αύρα έξω από το παράθυρο το οποίο όμως δεν τολμώ να ανοίξω. Θα σου εξηγήσω παρακάτω γιατί.<br /><br />Έμαθα πως εκεί στη Νορβηγία βάζετε σύστημα συναγερμού στα μωρά σας, για να μην καταλήξουν από λάθος σε σουηδικά κρεβάτια. Πολύ ωραία ιδέα!<br />Σου εύχομαι λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου καλή εγκυμοσύνη και με ένα καλό αντικλεπτικό.<br /><br />Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω.<br />Καταρχάς έχουμε μια κυβέρνηση, με εκείνον τον Κωστάκη. Τον θυμάσαι; Που έχει ένα γιο και μια κόρη... Τώρα πρέπει να έχει δώσει στην κόρη του να χειριστεί το ασφαλιστικό, γιατί το έχει κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά σαν την κούκλα της που δε θέλει να μοιραστεί με τις φίλες γιατί είναι δικιά της, είναι δικιά της, εί-ναι-δι-κιά-της.<br /><br />Την τελευταία εβδομάδα έχω κλειστεί στο ασανσέρ πέντε φορές. </span></em><br /><em><span style="font-family:Times New Roman;">Άκου πώς έχει το πράγμα!</span></em><br /><em><span style="font-family:Times New Roman;"></span></em><br /><em><span style="font-family:times new roman;">Θυμάσαι που σου έγραφα στο προηγούμενο γράμμα ότι το Υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει ρεύμα γιατί τους είχε πέσει ο Γενικός; Τώρα αυτός συνέρχεται, αλλά πάλι δεν έχουν ρεύμα γιατί η ΔΕΗ κάνει διακοπές. Σε κάποιο νησί. Στη Φάδο μάλλον γιατί μας έκαναν με τα κρεμμυδάκια. </span></em></span><em><span style="font-family:times new roman;"><br /><br /><span style="font-size:130%;">Μυρίζει κρεμμυδάκια παντού γιατί κάνουν διακοπές και τα σκουπίδια. Διακοπές και ηλιοθεραπεία στους δρόμους. Χαμός ε! Και όσο πληθαίνουν τα σκουπίδια, μυρίζει το κράτος μία μπαγιατίλα... άλλο πράμα. </span></span></em><br /><em><span style="font-family:times new roman;"><br /><span style="font-size:130%;">Υποτίθεται όμως ότι έχουμε εναλλακτικές λύσεις Σίσσυ μου. Θυμάσαι ένα αγόρι που ήθελε να γίνει δήμαρχος; Τον Τσούπρα; Τώρα μεγάλωσε κι έγινε Τσίπρας! Και πρόεδρος στο κόμμα. Στις δημοσκοπήσεις ανεβαίνει συνέχεια το ποσοστό του. Τέτοια κάνει ο …Αλαβάνος και δεν μπορώ να τον ξεχάσω!<br /><br />Μια που μιλάμε για αγάπες… Αυτό που έχεις κάνει εσύ στη Νορβηγία, που συμβιώνεις με τον καλό σου με μία υπογραφή θα γίνεται κι εδώ. Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης το λέμε. Αλλά οι ομοφυλόφιλοι δε θα μπορούν να το υπογράφουν και φωνάζουν και ωρύονται γιατί είναι μεγάλη πουστιά να τους αφήσουν απέξω.<br /><br />Τώρα που είπα ‘απέξω’ θυμήθηκα το ποδόσφαιρο. Η ομάδα μας είναι πρώτη και πάλι. Διώξαμε τον προπονητή. Όπως πάντα. Αυτό το φανταζόσουν κι εσύ χωρίς να στο γράψω. Θυμάσαι που σας στείλαμε πίσω τον Σόλιντ που όλο έχανε. Ε, τώρα στείλαμε πακέτο και το Λεμονή. Και θα πάρουμε μάλλον το πρωτάθλημα. Μ' άλλον.<br />Μια άλλη ποδοσφαιρική ομάδα κλείστηκε στο ασανσέρ της βαθμολογίας από διακοπή Τύχης. (Και μάλιστα όταν τους απεγκλώβισαν οι ειδικές δυνάμεις διαιτητών είχαν το θράσος να τους κατηγορήσουν κιόλας).<br /><br />Ρε συ! έμαθες τι έγινε στα Τίρανα; Κοντεύουν να εξαφανιστούν από τις εκρήξεις πυρομαχικών που είχαν λήξει. Είδες τι παθαίνει όποιος ανακατεύεται με τους Αμερικανούς. Τον τρώνε τα όπλα. Άντε ευκαιρία να τα ανανεώσουν.<br /><br />Να. Βρήκα επιτέλους φωτογραφία.</span></span></em><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXpMJkYg0gHTeIpOoB68wu-ORks_CaAPE_H_7lX5shl0XRbUhS53h7GCUgDIwoGWPyrvon6IbBqxV-QONhgRDYxLMtWpBX85h-bgUfZf4WMNHrN86jPrbPVHAFo9rW4WFY0VE7Y55LnBaj/s1600-h/DSC00356.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5179036069030062306" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXpMJkYg0gHTeIpOoB68wu-ORks_CaAPE_H_7lX5shl0XRbUhS53h7GCUgDIwoGWPyrvon6IbBqxV-QONhgRDYxLMtWpBX85h-bgUfZf4WMNHrN86jPrbPVHAFo9rW4WFY0VE7Y55LnBaj/s400/DSC00356.jpg" border="0" /></a>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-53599334940246417022008-03-05T17:33:00.005+02:002008-04-21T14:25:44.784+03:00ΤΣΕΛΣΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPCTPh4f-DKotJzc2969Oqit2XKvBH2oLBP2g7apcdQpnBiIz0AyWTV6Y_9QNwPgfyAXJzZTXCJcEW0qssAALHjvsUWac6sZvPlLuudk2wodBlWv-cpleRQLG5bKQNI8kmpfHC9bkMwZp_/s1600-h/MHTSOTAKIS.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5174281797772383362" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" height="229" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPCTPh4f-DKotJzc2969Oqit2XKvBH2oLBP2g7apcdQpnBiIz0AyWTV6Y_9QNwPgfyAXJzZTXCJcEW0qssAALHjvsUWac6sZvPlLuudk2wodBlWv-cpleRQLG5bKQNI8kmpfHC9bkMwZp_/s400/MHTSOTAKIS.JPG" width="162" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-family:verdana;"></span><br /><span style="font-family:verdana;">Σκέψου μόνο ποιος θα θυμάται μετά από 10 χρόνια το σημερινό αποτέλεσμα.</span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-80048377663692288762008-02-21T16:39:00.006+02:002008-02-22T11:51:46.638+02:00Δρόμοι Παλιοί ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ<span style="font-family:verdana;"><em>Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα</em></span><br /><span style="font-family:verdana;"><em>κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ</em></span><br /><span style="font-family:verdana;"><em>νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.</em></span><br /><span style="font-family:verdana;"><br /><em>Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά </em><br /><em>κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ.</em><br /><br /><em>Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.</em><br /><br /><em>Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε.</em></span><br /></span><br /><span style="font-family:verdana;">Αυτό διαλέγω ως αγαπημένο ποίημα για την πρόσκληση σε παιχνίδι από την αγαπημένη Meniek.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Αλήθεια το σκέφτηκα πολύ πριν συμμετάσχω, γιατί γέμισε η μπλογκόσφαιρα ποιήματα, και μου θυμίζει λίγο εκποίηση της ποιητικής ανάγνωσης. Για μένα η ποίηση είναι πολύ ιερή και η αγαπημένη μου ανήκει στα «προσωπικά δεδομένα» μου. <strong>Παρόλο όμως το κόμπλεξ μου, ναι, συμμετέχω</strong>.<br />Η ποίηση, λοιπόν, με καλύπτει τόσο μα τόσο πολύ, γιατί έχει συμπυκνωμένα νοήματα, μαζεμένη φιλοσοφία και ψυχογραφία που δε βρίσκεις αλλού τόσο καλά διατυπωμένη και εκφρασμένη. Κι αν σου ταιριάζει, έχεις βρει έναν παντοτινό φίλο. Τον ποιητή σου.<br />Ο Αναγνωστάκης είναι ο δικός μου.<br />Το συγκεκριμένο μου αρέσει πολύ γιατί είναι και ωραία μελοποιημένο.<br />Επειδή ο Αναγνωστάκης υπήρξε τόσο παρεξηγημένος ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (και άνθρωπος) έχω προσθέσει κάποια αφιερώματα γι’ αυτόν, για να μην κλείνει η αναφορά μου σ’ αυτόν μόνο με μια τελεία.<br />Τον Αναγνωστάκη το νιώθω σα συγγενή μου. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Τώρα συγκινήθηκα.</span><br /><span style="font-family:Verdana;"></span><br /><span style="font-family:verdana;">Ακολουθεί μια καταπληκτική εκπομπή της ΝΕΤ το Παρασκήνιο με συνέντευξη και ανάγνωση ποιημάτων του Μανόλη Αναγνωστάκη, το 1985.</span><br /><span style="font-family:verdana;color:#ff0000;"><a href="http://www.ert-archives.gr/wpasV2/public/p02-view.aspx?titleid=6728&action=mView&mst=00:00:00:00"><strong>Εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ</strong></a></span><span style="color:#ff0000;"><br /><br /></span><span style="font-family:verdana;">Πώς να μιλήσεις για αυτόν το μεγάλο ποιητή! Έχουν προλάβει πολλοί.</span><br /><a href="http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080221&nid=4397034&sn=&spid=1363"><span style="font-family:verdana;color:#ff6666;"><strong>Εδώ </strong></span></a><span style="font-family:verdana;">ο Ευριπίδης Γαραντούδης.</span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-36399977147491545642008-02-10T13:39:00.003+02:002010-06-14T05:11:00.617+03:00ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΞΑΤΜΙΣΗ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD_NTlevlRLqOsO4iLEvvpJxSB5V0dROVSymkBLz2TH44H44rAEOozfLuu3PkDqrtsrodQyCMOgBxMMoaHWICCRUnPpQEefl8AmAXwtYG2PGepPAzHy5JoXfkb6lAwkPt10xQcWCzj3DS2/s1600-h/exatmisi.bmp"><img alt="" border="0" height="300" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5165315216420609170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD_NTlevlRLqOsO4iLEvvpJxSB5V0dROVSymkBLz2TH44H44rAEOozfLuu3PkDqrtsrodQyCMOgBxMMoaHWICCRUnPpQEefl8AmAXwtYG2PGepPAzHy5JoXfkb6lAwkPt10xQcWCzj3DS2/s400/exatmisi.bmp" style="float: left; margin: 0px 10px 10px 0px;" width="400" /></a><br />
<div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-family: verdana;"><b>Οι φωτογραφίες κάνουν τη διαφήμιση ή το σλόγκαν;</b> </span></div><div><span style="font-family: Verdana;"></span></div><div><span style="font-family: Verdana;"></span></div><div><span style="font-family: Verdana;">Η φωτογραφία αυτή βγήκε με σκοπό να διαφημίσει την καλοσύνη(;) την αποτελεσματικότητα(;) τη φιλικότητα(;) των οργάνων της τάξης, που κάνουν τη γειτονιά μας ασφαλέστερη. Περίπου αυτός ήταν ο στόχος της φωτογραφίας μέχρι που πήγε και προσαρμόστηκε στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου, όπου ο καβάλος του χαμογελαστού κυρίου έπεσε πάνω στην εξάτμιση. Και η περίπτωση να διαφημιστεί αποτελεσματικά όλο το παραπάνω το σκεπτικό εξανεμίζεται, όπως το καυσαέριο από την εξάτμιση.<br />
<br />
Έτσι η …επιτυχημένη φωτογραφία μπήκε σε λάθος θέση.<br />
Αν όμως ξανασκεφτούν το σλόγκαν τους; Αν δώσουν τη φωτογραφία σε άλλες εταιρείες ή φορείς, πάντα όμως με την προϋπόθεση να μπει στο συγκεκριμένο μέρος του λεωφορείου;</span></div><div><span style="font-family: Verdana;"></span> </div><div><span style="font-family: Verdana;"></span></div><div><span style="font-family: Verdana;">Πιθανές χρήσεις της φωτογραφίας με αντίστοιχα σλόγκανς:</span></div><div><span style="font-family: Verdana;"></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i></i></span> </div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Ανοίξτε το φερμουάρ και βγάλτε την ...εξάτμιση</i>! (για πρώθηση φερμουάρ που ανοίγουν εύκολα).</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i></i></span> </div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Πάρτε ένα υβριδικό για να μη ντρέπεστε</i> (διαφήμιση υβριδικού αυτοκινήτου).</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i></i></span> </div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Μην περιορίζεστε μόνο σε μια χρήση</i> (διαφήμιση πολυεργαλείου).</span></div><div><span style="font-family: Verdana;"><i></i></span> </div><div><span style="font-family: Verdana;"><i>Όχι στη χρήση όπλων στην αστυνομία</i> (σύνθημα των εναλλακτικών αστυνομικών).</span></div><div><span style="font-family: Verdana;"></span> </div><div><span style="font-family: Verdana;">Και τέλος... <i>ακολουθήστε το λεωφορείο και διασκεδάστε στην κίνηση</i> (Καμπάνια του Υπουργείου Μεταφορών).</span></div><div><span style="font-family: Verdana;"></span> </div><div><span style="font-family: Verdana;">Πρέπει να υπάρχουν κι άλλα...</span></div><div></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-73061956977586148442008-02-07T12:10:00.003+02:002010-06-14T05:12:23.451+03:00Χωρίς<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ0iCZ7fHRumjpplDeeNKzAoqyHJNL8fRt8vdxySCGkR0jR3sed3qEOcwsxMJwYTMJJWQ-uFXxvyAeCEnK-YKZ1-76d_AXXlaNfuPfIGg9nJNCEeL1Lr6XAPmfDK56PiNa4v-GCbIaG4vL/s1600-h/night_abstract.jpg"><img alt="" border="0" height="199" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5164183227210787090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ0iCZ7fHRumjpplDeeNKzAoqyHJNL8fRt8vdxySCGkR0jR3sed3qEOcwsxMJwYTMJJWQ-uFXxvyAeCEnK-YKZ1-76d_AXXlaNfuPfIGg9nJNCEeL1Lr6XAPmfDK56PiNa4v-GCbIaG4vL/s320/night_abstract.jpg" style="float: left; margin: 0px 10px 10px 0px;" width="320" /></a><br />
<div><span style="font-family: verdana;">Χωρίς αλφάβητο και αριθμούς...<br />
Χωρίς κώδικες και νοήματα...<br />
Έτσι για να μην καταλαβαίνεις αυτό που αισθάνεσαι.<br />
Τόσο που να μην αισθάνεσαι.<br />
Εικόνες λίθοι και φθόγγοι από λήθη θα είναι όσα γνωρίζεις.<br />
Κι ίσως καλύτερος να γίνεσαι,<br />
όσο λανθάνεις ξεχνώντας και μην ξέροντας, αφού και όσο ήξερες, τη λήθη αγαπούσες.</span></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-58401539270252522752008-01-30T15:35:00.000+02:002008-01-31T17:40:05.127+02:00Copywriter δίχως copyright<span style="font-family:verdana;">Επειδή τα αγαθά <strong>copies</strong> κτώνται και δεν υπάρχει παρθενογένεση, δε ντρέπομαι να πω πως το internet μου δίνει λύσεις. Και έτοιμες. Όχι μόνο για τη μαζεμένη πληροφορία που έχει, αλλά καμιά φορά για κάτι εξαιρετικές εκφράσεις που μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτούσιες.<br /><br />Κι αντί να σκέφτομαι, πιεζόμενη πάντα από το χρόνο «Μα εδώ το ‘χω, εδώ το ‘χω, πώς το λένε;» το αναζητώ στο διαδίκτυο και τσουπ το τσιμπάω. Και τελικά, να που το χα. Στο <strong>button</strong> μου.<br /><br />Πιάστηκε στο <strong>διαδίχτυ</strong> μου η ψαριά. Και παίρνω τις φράσεις που θέλω, κοτσάρω τον υπογράφοντα, και συνεχίζω…<br /><br />Υπάρχουν βέβαια φορές που για αλλού ξεκίνησα κι αλλού βγήκα. Κι έτσι βρίσκομαι να τριγυρνάω με τις ώρες στο Internet με το ένα εύρημα να με οδηγεί στο άλλο έχοντας φύγει εντελώς από το θέμα. Γιατί με τόσο <strong>σερφάρισμα</strong> στις <strong>ιστιοσελίδες</strong> που λέει κι ένας παππούς φίλος μου, ξέφυγε η <strong>ιστιοσανίδα</strong> μου!<br /><br />Αφού ξεκίνησα, για παράδειγμα, να ψάχνω αρχαίους μύθους, βρέθηκα σε ορισμούς αστρονομίας που κι αυτά εντέλει με ενδιαφέρουν για να προστεθούν χάριν βιασύνης στα <strong>αγαπημένα</strong>.<br />Κάνε μου τη <strong>favor</strong> και βάλτο στα <strong>favorites</strong> να τελειώνουμε κορίτσι μου! <strong>Μονο(πληκτρο)λογώ.<br /></strong><br />Και <strong>copy</strong> και <strong>paste</strong> και κόποι και πάστες. Γιατί κάποιος στο γραφείο έχει γενέθλια και κερνάει. Η ζάχαρη βοηθάει στη σκέψη κι ευτυχώς που γιορτάζουν οι άνθρωποι να τονώσουμε τις ιδέες μας. Με γλυκά.<br />Sweet home όμως η επιφάνεια εργασίας. Βγήκα από το internet και τώρα επεξεργάζομαι τα <strong>copyμαία</strong>.<br /><br />Μα είναι τόσο κενή και ανούσια η ζωή χωρίς internet. Τι να κάνω μ’ αυτά τα στεγνά κείμενα μακριά από τα κύματα του <strong>surfing</strong>;<br />Βγαίνοντας από τα κύματα, δουλεύω τα αποκυήματα της κοπής και της κλοπής μου για να δώσω επιτέλους ένα δικό μου κείμενο στον πελάτη.<br /><br />«Σας κάνει;»</span><br /><span style="font-family:verdana;">«Καλό είναι … αλλά είχα δει κάτι στο internet που μ’ άρεσε πολύ.»</span><br /><span style="font-family:verdana;">«Πού το είχατε δει ακριβώς;»</span><br /><span style="font-family:verdana;">«Δε θυμάμαι.»<br />Ξαναμπαίνω κι ανατρέχω στ’ αγαπημένα που μπορεί να αγαπάει κι αυτός.<br />Μήπως εννοούσε αυτή την κλοπή κι όχι αυτή που του πρόσφερα;<br /><br />Αυτό το <strong>κάτ</strong> που είχε δει, είναι το <strong>cut</strong> που θα με σώσει. Κι αν με ανακαλύψει ο δημιουργός του, ένα <strong>ΚΑΤ</strong> θα με σώσει και πάλι.<br /><br />Τι να την κάνω την αυτοδημιουργία αφού όλοι αναζητούν κάτι που μοιάζει με κάτι άλλο; Που κατά τύχη, είχαν δει στο internet!<br /><br />Αχ αυτός ο <strong>παγκόσμιος ιστός</strong> μας τύλιξε για τα καλά. Να συλληφθεί πάραυτα η αράχνη του.<br />Αλλά πριν συλληφθεί, παρακαλώ να ακούσω τον πελάτη να με συγχαίρει!<br />«Ήταν αυτό που έψαχνα, δεσποινίς!». «Αμ, εγώ δεν το έψαχνα;;! Όλο το internet </span><span style="font-family:verdana;">γύρισα για να σε ευχαριστήσω!»<br /><br />Το πήρα το μπράβο μου.<br /><br />Ευκαιρία να ζητήσω και μια άδεια από το αφεντικό για <strong>υπερcopyση</strong>. </span><br /><span style="font-family:verdana;"></span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-40322700184252990382008-01-11T12:30:00.000+02:002008-01-11T12:40:10.369+02:00Ο ηθικομέτρης<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN75r-Gz18U1FlAqUL9SYcC_je8pfCpvfAH6V-tq8YgKEOAqke14awX-t_zCZtLqROP7UXpwKbvFlNujG_BtFkILTvoIt_6UvpnimzxpvIhbC5T1GI_Unk5lC1r8sE9lV-uea6XJSwx_pT/s1600-h/pipemeasure.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5154164759105331666" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 399px; CURSOR: hand; HEIGHT: 298px" height="408" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN75r-Gz18U1FlAqUL9SYcC_je8pfCpvfAH6V-tq8YgKEOAqke14awX-t_zCZtLqROP7UXpwKbvFlNujG_BtFkILTvoIt_6UvpnimzxpvIhbC5T1GI_Unk5lC1r8sE9lV-uea6XJSwx_pT/s400/pipemeasure.jpg" width="676" border="0" /></a> <span style="font-family:verdana;">Οι Times του Λονδίνου, (σου λέει), συνδέουν την υπόθεση του Ζαχόπουλου με το αίτημα της Ελλάδας για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.<br />Άρθρο του ανταποκριτή τους στην Αθήνα με τίτλο «Σεξ, ψέματα και DVD» αναφέρεται στα γεγονότα της υπόθεσης και σημειώνει ότι <strong>ο τέως γ.γ. του ΥΠΠΟ υπήρξε ο άνθρωπος -κλειδί στο θέμα των Μαρμάρων</strong>.<br />Η εφημερίδα σημειώνει ότι είναι πλέον κοινή η εντύπωση ότι η υπόθεση της επιστροφής των Μαρμάρων έχει χάσει το ηθικό της υπόβαθρο.<br /><br /><strong>Οι Times μιλούν ουσιαστικά για ηθική κατάρρευση της Αρχής που διαπραγματεύεται την επιστροφή των μαρμάρων</strong>.<br />Σκέφτηκαν που λέτε, οι Αγγλιδάρες: Μια που ο Γενικός Γραμματέας του ΥΠΠΟ είναι ηθικά εκτεθειμένος, ευκαιρία να αποδυναμώσουμε ένα ολόκληρο «κίνημα» επιστροφής των ελληνικών αρχαιοτήτων στον τόπο τους.<br /><br />Ωραία ευκαιρία βρήκαν οι ηθικότατοι Βρετανοί.<br /><br />Μιλούν για ηθική, όταν η ίδια η πράξη της αρπαγής των μαρμάρων από τον Έλγιν αποτελεί από την αρχή της, ορισμό ανηθικότητας.<br />Δηλαδή, να μπούμε τώρα στη διαδικασία να μετρήσουμε ποιος είναι πιο ανήθικος;<br />Τι να πρωτοπούμε για την ηθική των Βρετανών;<br /><br /><strong>Ποιοι Βρετανοί είναι ηθικοί</strong>; Αυτοί που μοιάζουν με τον Έλγιν; Που πήρε σπίτι του μάρμαρα που δεν του ανήκαν; Που τα φύλαγε στην αποθήκη του με κάρβουνα;<br />Ή αυτοί που μοιάζουν με τους Βρετανούς «ειδικούς» που έτριβαν την Καρυάτιδα για να φύγει η μαυρίλα και τελικά την τύλιγαν με πλαστική ταινία γιατί άρχιζε να φθείρεται;<br />Ποιοι είναι ηθικοί; Αυτοί που εδώ και τρεις τετραετίες κυβερνούνταν με ήσυχη συνείδηση από τον Εργατικό Τόνι Μπλερ, που από την πολλή εργατικότητα έτρεξε να συνδράμει την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ; Δίνοντας στην παγκόσμια κοινότητα την αρνητική ευκαιρία να δουν λύση στη δικτατορία του Ιράκ με έναν απαγχονισμό ήθους και αρχών.<br />Ή μήπως είναι ηθικοί αυτοί που μένουν στο Μπάκινγχαμ, το παλάτι που δίδαξε διεθνώς την ίντριγκα, το κεράτωμα και τα σεξουαλικά πάθη;<br />Ή είναι οι χούλιγκανς των γηπέδων, ή τα ρατσιστόμουτρα που έχουν 'αλώσει' τη Ρόδο; <div><br /></div><div>Αφήστε ρε Άγγλοι την κουβέντα περί ήθους.<br />Εμείς δεν έχουμε dvd να δούμε από σας αλλά είμαστε σίγουροι τι παίρνετε συχνά από τους πλανητάρχες Αμερικανούς.</span></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-77062733759333718952008-01-06T16:47:00.000+02:002008-01-07T11:34:14.036+02:00Ονειραλήθεια<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGjK2UDYb2XcE9B0MhmMMCGLavyp0aT9WdHOxeGVRZIVR0OWaEO3iXRplgMVnUFfg4eY-Ko6Ahpbfhvjy8ub_Aj_VtKbzSaTTSOcYG8gIkOpEOH-llzZG15NWvAbP9fmZAnbRogRaOpaUC/s1600-h/Sweet_Dreams_Kevin_Greenhill.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5152665437561905602" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGjK2UDYb2XcE9B0MhmMMCGLavyp0aT9WdHOxeGVRZIVR0OWaEO3iXRplgMVnUFfg4eY-Ko6Ahpbfhvjy8ub_Aj_VtKbzSaTTSOcYG8gIkOpEOH-llzZG15NWvAbP9fmZAnbRogRaOpaUC/s400/Sweet_Dreams_Kevin_Greenhill.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span> </div><div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ο <strong>ήλιος</strong> με ζεσταίνει. Zεσταίνει το πρόσωπό μου.<br />Δε φοβάμαι τη φωτιά του.<br /><br />Τα <strong>σύννεφα</strong> δε συνοδεύουν γκρίζες ψυχές.<br />Με ταξιδεύουν. Δε φοβάμαι τη βροχή τους.<br /><br />Περπατώ σε πράσινα μονοπάτια με σκιά. </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Με σκιά από <strong>δέντρα</strong> που ζουν από την αγάπη.<br /><br />Μ’ αγαπούν και <strong>αγαπώ</strong> χωρίς λόγο.<br /><br />Οι <strong>άνθρωποι</strong> αναπνέουν ελεύθεροι.<br /><br />Ακούω την <strong>αλήθεια</strong> απλή και το ψέμα <strong>παραμυθένιο</strong>.<br /><br />Οι <strong>γείτονες</strong> ανάβουν τα φώτα στα μπαλκόνια τους. </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Τους ακούω τις νύχτες να <strong>γελάνε</strong>.<br /><br />Αντικρύζω όμορφες, φυσικές <strong>γκριμάτσες</strong> </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">στα <strong>πρόσωπα</strong> των ανθρώπων.<br /><br />Τα <strong>παιδιά</strong> παίζουν στα φανάρια</span><span style="font-family:verdana;">! </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Παίζουν κι οι <strong>μεγάλοι</strong>.<br /><br />Οι άνθρωποι δημιουργούν ουρές έξω από</span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"> πολυκατάστημα με <strong>έργα τέχνης</strong>.<br /><br />Οι <strong>μουσικές</strong> και οι <strong>ιδέες</strong> διαδίδονται </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">χωρίς περιορισμούς και επιχορηγούνται οι <strong>ερασιτέχνες</strong>.<br /><br />Στον κόσμο όλοι οι άνθρωποι ζουν με <strong>αξιοπρέπεια</strong>. </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Έχουν όλοι νερό και φαΐ.<br /><br />Υπάρχουν <strong>θεραπείες</strong> για όλες τις αρρώστιες. </span><br /></span><span style="font-family:verdana;font-size:100%;">Δεν κοστίζουν.<br /><br />Οι <strong>φυλακές</strong> έχουν γίνει πάρκιν.<br /><br /><br /></div></span><span style="font-family:verdana;"></span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-71046062498070433962007-12-31T14:34:00.000+02:002008-01-06T04:41:33.062+02:00ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOeti6rKb1_utMEtq3lis30b0cf0S4cbXz6kLniEKUdfOoYmGLx7dvnrC3Hz707uZQ7o3fdH-tl1gvkeV0OKR_2gjHgwD2GZhyphenhyphenznFdhdfaG1XVYwp5DgZZPxwsuW8SEGlE5XO8Wyjk7JFP/s1600-h/SANTA+CARNIVAL.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5150119234919948706" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOeti6rKb1_utMEtq3lis30b0cf0S4cbXz6kLniEKUdfOoYmGLx7dvnrC3Hz707uZQ7o3fdH-tl1gvkeV0OKR_2gjHgwD2GZhyphenhyphenznFdhdfaG1XVYwp5DgZZPxwsuW8SEGlE5XO8Wyjk7JFP/s400/SANTA+CARNIVAL.JPG" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_uGqDqH5nybkWA-FilIxaFsvtj5KgAEA-7eDYX5l4-fCCbAGTgVjZ9b0IMMGCo0JgsTBjNoaa1SKhMcN8oLlt6Rp0EBpa96zv5FZzxWpZxfQWu2AdA0W8BMPBpBIZ9hA1puvu5q9RijCK/s1600-h/SANTA+CARNIVAL.JPG"></a><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEY834__mg87sWbh79Mob5H0MDsd-kSzyYXjQUnXFDMzqzC_uPckpMzfkRqSrOXaKVo1_M4w0CoOmBaC9bKJvSLY1jhMoZ37eAeyXkDYMvsgJRb14ctX-Me5O0CvIJVuak6g0B0sKPqIzy/s1600-h/SantaClaus.jpg"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoINxzTd7Nxskkn50VYp6zRwODCNBntucW85Y9L_VKtAPgulUFcfoWslREZZNZe-ksUikL81JGOhWsnzYY8gSKNiST2hSp6qu9lkcpvbbx2P6zi9CnrT5G8jCoXLPY9Ny8CRiucYZDqDxX/s1600-h/carn.jpg"></a><br /><br /><br /><div><br /><br /><br /><br /><p align="left"><br /></p><br /><br /><div><span style="font-family:verdana;">Και να οι γιορτές! Οι ευχές! Οι άδειες!<br />Με άδειες τσέπες, κι άδειες εικόνες!<br />Που μας αδειάζουν και μας αηδιάζουν, πληροφορώντας μας χριστουγεννιάτικα για τις αποκριάτικες συνήθειες του τετράποδου Ζαχόπουλου.<br />Για το χατίρι της τετραπέρατης σαδίστριας συμβασιούχας που ακύρωσε πορείες και διαδηλώσεις, ζητώντας μονιμοποίηση στο Πολιτισμού με τον απολίτιστο τρόπο της.<br /><br />Κι εμείς όλοι στα τέσσερα, να παρακαλάμε για μια εικόνα και μια είδηση περισσότερο τετράγωνη και λογική, όπως μια αναφορά για τις αναδασώσεις στα τέσσερα σημεία της χώρας. Ή μήπως δεν κάηκαν και τα τέσσερα σημεία; Πού είναι ο Σουφλιάς; Νοέμβρη μήνα δε θα ξεκινούσατε κύριε Υπουργέ; Ή μήπως σχεδιάζετε Υπουργείο Περιβάλλοντος για να σωθούν φυτά και ζώα του υπουργείου πολιτισμού και λοιπών υπουργείων;<br /><br />Μια είδηση έστω έξω από τις οθόνες. Στην πόλη μου. Στον Πειραιά. Που έγινε απλά εξυπηρετητής των αγορών και των καταθέσεων των δέκατων τρίτων μισθών, για όσους έχουν ακόμη αυτό το προνόμιο έχοντας στηθεί στα τέσσερα ή στο ένα πόδι για να το αποκτήσουν.<br /><br />Κύριε Φασούλα η πόλη μου δε θέλει φωτάκια να φωτίζουν τα σκουπίδια. Τουλάχιστον μαζέψτε τα λαμπάκια αν δε μπορείτε να μαζέψετε τα σκουπίδια!<br /><br />Και η κυρία «Πολιτιστική Ανάπτυξη Πειραιά» Δάφνη ΜπόΚοτα (κυκλοφορώντας με γούνινο τιγρέ στα στενά του Πειραιά) κάνει σίγουρα την παγκόσμια πρώτη: ένας τίγρης πάνω σε μια κότα! αλλά ούτε δάφνες, ούτε κότες αξίζουν στην εικόνα της πόλης μου. Δάφνες δεν αξιωθήκαμε! Αλλά και κότες δεν αντέχουμε!<br />Παντού σκουπίδια. Και εντός και εκτός οθόνης.<br /><br />Στις οθόνες η βαρβάκειος αγορά των κρεάτων προβάλλει αυτή τη φορά (όπως και σε κάθε γιορτινή ευκαιρία) ανθρώπινο γυναικείο κρέας, χωρίς τσιγκέλια και τιμές, αφού εννοούνται και τα δύο (καθώς η αφαιρετικότητα της πολιτισμένης κοινωνίας μας, μας εκπαίδευσε στην αποτίμηση κάθε προσφερόμενου κρέατος ακόμη κι αν δεν αναγράφεται η τιμή). Το τσιγκέλι περιττό, αφού χαλάει την επίφαση του ωραίου.<br />Το προϊόν όμως πωλείται. Και η ευτυχία κάθε κοινωνίας μετριέται από την ποσότητα του κρέατος που μπορεί να καταναλώσει. Από τη γαλοπούλα στη χωριατοπούλα, ο τίτλος των φετινών γιορτών, καθώς έχουν και παραμύθι όπως αρμόζει σε κάθε χριστούγεννο. </span></div><span style="font-family:verdana;"><div>Έχουν, κι οι δύο, έρθει στην Αθήνα με την ελπίδα να δώσουν χαρά. </div><div><br />Κι οι δημοσιογραφάρες του κρέατος και του αίματος δε θα πουν ποτέ το ΟΧΙ όταν στη σειρά περιμένουν με αγωνία εκείνοι που προετοιμάστηκαν για το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ. Κι όσο ο ανταγωνισμός νικάει τις αρχές μας, οι δημοσιογράφοι θα βγαίνουν στους δρόμους μόνο για την εξασφάλιση μεγάλης σύνταξης. Γιατί στα παραγωγικά τους χρόνια θα έχουν δημιουργήσει τόσο μεγάλο έργο ... από συνεντεύξεις κοσμικών, μέχρι ανακοινώσεις δελτίων τύπου των κομμάτων. Λειτούργημα για όλους εκείνους που εκπαιδεύτηκαν στο «άρτος και θεάματα».<br /><br />Και αφού η παραγωγικότητα σχεδόν εξαντλείται στο θέαμα, γιατί να γίνεται τόσος λόγος για την Παιδεία;<br />Γιατί ούτε επιστήμονες, ούτε παιδευμένοι είναι αυτοί που με κυβερνούν, ή αυτοί που κινούν το χρήμα, ούτε βέβαια κι αυτοί που πουλάνε ακριβά την άθλια εικόνα τους αλλά και αυτοί που την αγοράζουν.<br />Αφού αλλού είναι η καταξίωση ρε αγόρια και κορίτσια, γιατί να γίνουν όλοι επιστήμονες;<br /><br />Αφήστε τα πανεπιστήμια ήσυχα. </div><div><br />Αλλά ξέχασα. Κι αυτοί στα πανεπιστήμια το χρήμα και τη δόξα λατρεύουν. Κι ο κύριος Μεταξόπουλος που ζητά να αποφυλακιστεί γιατί τον έπιασε η μέση του στο κελί, το χρήμα ζήλεψε.<br />Ένα θύμα ακόμα της κοινωνίας της ευμάρειας που κάτι επιστήμονες σαν κι αυτόν δημιούργησαν και θεμελίωσαν πολύ καλά. Κοτζάμ πρύτανης να μην έχει μια ...φερράρι;<br />Όταν όμως ο Μίκαελ Σουμάχερ την οδηγούσε ως εξαιρετικός πιλότος της φόρμουλα1 έκανε δωρεές από τα προσωπικά του (τα ολόδικά του) χρήματα στους πληγέντες από το τσουνάμι, δίνοντας ως ιδιώτης 10.000.000 ευρώ. Κι εσύ πήγες Αιμιλιάκο να καταχραστείς χρήμα για την Παιδεία γιατί σου άξιζε ένα ... γρήγορο αυτοκίνητο; Περισσότερο από ποιον σου αξίζει μια φερράρι χαζό αγόρι;<br /><br />Κι έτσι το 2007 φεύγει με ένα πνεύμα αποκριάς (όχι τόσο διασκεδαστικής) αφήνοντας όμως για δώρο ένα κλασικό επιτραπέζιο παιχνίδι! Το «ζώα - φυτά – πράγματα». Μόνο που αυτή τη φορά έχει γίνει εξαιρετικά εύκολο. Μπορείς σε ένα γράμμα να βάλεις την ίδια λέξη και στα τρία!<br /><br />Καλό 2008!!!<br /></div></span></div></div></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-91783177853609128922007-12-17T13:52:00.000+02:002008-02-07T11:40:53.478+02:00ΦΑΝΗ ΠΑΛΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkuNBhxywD7VKnetlmVTLZ0HO5bUNrKZ5tlUFjPcvgf-zHvkopVjCxd1C3OqB1REiaWuBlhjzP_-zstS19uVKcFuqA1b-zGvMs6eauWFye7LpGPFRFQobidUEFZR8aaZ3tOj2GfSy4xtxK/s1600-h/PALH.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5144908992913301826" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkuNBhxywD7VKnetlmVTLZ0HO5bUNrKZ5tlUFjPcvgf-zHvkopVjCxd1C3OqB1REiaWuBlhjzP_-zstS19uVKcFuqA1b-zGvMs6eauWFye7LpGPFRFQobidUEFZR8aaZ3tOj2GfSy4xtxK/s400/PALH.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-family:verdana;"></span><br /><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Κι εκεί που όλοι ήσυχοι στηρίζαν το Μαγγίνα,<br />τους ήρθε η παραίτηση στην κράνα γκιλοτίνα.<br />Γιατί καλά καθόντουσαν και μοίραζαν τα πόστα<br />αλλά το Απασχόλησης έμοιαζε με αρρώστια!<br />Κανένας δεν το ήθελε κι όλοι ήταν με το φόβο</span><br /><span style="font-family:verdana;">για αυτό έκλεισαν τα κινητά ή τα ‘βαλαν στ’ αθόρυβο.<br />Η μόνη που το σήκωσε ήτανε το «Φανάκι»,<br />γιατί ήταν Σάββατο πρωί κι ήθελε Κολωνάκι.<br />Νόμιζε πως η φίλη της την έπαιρνε για ψώνια</span><br /><span style="font-family:verdana;">πού να το φανταζότανε μετά από τόσα χρόνια,</span><br /><span style="font-family:verdana;">πως την καλούσε ο αρχηγός του κράτους ο σωτήρας,</span><br /><span style="font-family:verdana;">σαν τον ακούει στη γραμμή της πέφτει ο αναπτήρας.<br />Γλίστρησε και τσακίστηκε στο ίσιωμα η καημένη,</span><br /><span style="font-family:verdana;">στην πρόσκληση του αρχηγού του ‘πε να περιμένει.<br />Θα ‘ρθω πρωθυπουργάκο μου να πάρω το υπουργείο</span><br /><span style="font-family:verdana;">μα μια που θα με υποδεχτούν, μια που θα πω αντίο.<br />Δεν ξέρω από εργαζόμενους, ξέρω μόνο από doping,<br />Και σ’ όλες τις απεργίες τους εγώ πάω για shopping.</span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-76360215882766378592007-12-13T13:35:00.000+02:002008-02-07T11:41:26.467+02:00Εμείς απεργούμε, κι αυτοί που κυβερνούν δε δούλεψαν ποτέ!!!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXrGeP3LpPSPHEhXWDe47tUvwR31PxYBZOE7YKOKrK_vYqm0qygBIDCjJYDBaUfgrRypmXN7LNtyD4XZrJVe8FYdXDtAmmYz6ONkpCriWevrMLwV0O2z28dfyhq05q5tXQZgGNpbd-A1hk/s1600-h/pig.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5143421685033540786" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXrGeP3LpPSPHEhXWDe47tUvwR31PxYBZOE7YKOKrK_vYqm0qygBIDCjJYDBaUfgrRypmXN7LNtyD4XZrJVe8FYdXDtAmmYz6ONkpCriWevrMLwV0O2z28dfyhq05q5tXQZgGNpbd-A1hk/s400/pig.gif" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />ΤΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ<br />Τι γουρούνι είμαι εγώ, όμορφο κι αυθεντικό!<br />Όλοι οι άλλοι με ζηλεύουν και με λένε βρωμερό.<br />Όμως ξέρω τι τους φταίει και με βλέπουν φθονερά,<br />είναι που δε δίνω φράγκο για ό,τι εκείνους τους πονά.<br />Θα ‘θελαν πολύ να βλέπουν το γουρούνι μες το δάκρυ,<br />να μελαγχολεί, να κλαίει, να μη βρίσκει καμιάν άκρη.<br />Το γουρούνι όμως δε βάζει ούτε έννοια, ούτε μπελά,<br />και μπορεί να ζει ωραία μόνο με την τεμπελιά.<br />Τη δουλειά δεν τη γουστάρει, ούτε ξέρει τι θα πει,<br />κι όμως το ασφαλιστικό ζητάει ευθύς αμέσως να λυθεί.<br />Τη δουλειά των άλλων κρίνει και τη βρίσκει ελλιπή<br />Δεν το νοιάζει «να μην κρίνει μήπως και αυτό κριθεί».<br />Όποιος άλλος έχει χάρες σαν του γουρουνιού τις χίλιες,<br />ας προσέλθει μες τη φάρμα για να γίνουμε και μπίλιες.<br />Αν θελήσετε ποτέ, τα νέα μου να μάθετε,<br />εκπρόσωπος θα σας τα πει, γι’ αυτό καλά να πάθετε!<br />Τον λένε Θόδωρο τρανό και μοιάζει σαν την κόμπρα<br />Που πριν να γίνει εκπρόσωπος μιλούσε σ’όλους ντόμπρα.<br /><br />Χχρρρχχχρργχρρρ!!!!!!!afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-86709067112424133332007-12-03T15:19:00.000+02:002008-02-07T11:39:55.434+02:00Μάλλον με χτύπησε ρεύμα!<span style="font-family:verdana;">Επειδή το προηγούμενο ποστ μάλλον δεν ισχύει, γιατί έγραφα για τη φίλη που χώρισε και πριν προλάβω να μαζέψω 10 σχόλια αυτή πήγε και τα ξανάφτιαξε, το παρόν καταργεί κάθε προηγούμενο.<br /><br />Παρόλα αυτά όμως υπάρχει και ένας πολύ πιο σοβαρός (@#$%!;) λόγος να ανεβάσω κάτι νέο.<br />Είναι ουσιαστικά η απάντηση στην τιμητική πρόσκληση για παιχνίδι της συνγαβρίνας (δε θα έπρεπε να είναι συγγαβρίνας;) διανοούμενης (και απολύτως συνεννοούμενης) blogger Meniek.<br />Με κάθε σεβασμό λοιπόν στις προσκλήσεις αλλά και στο ρόλο του παιχνιδιού και <strong>με μοναδικό στόχο να μη δουλέψω αυτή τη στιγμή</strong>, λέω να παίξω!<br /><br />Το παιχνίδι ζητάει να βάλω κάπου το logo μου. <strong>Επειδή το logo αντιπροσωπεύει τον υλικό (και μάταιο) κόσμο, θα ήθελα απλά να δηλώσω πού έχει σημασία για μένα η συμμετοχή μου. Μμ!!!<br /></strong><br />Ξεκινάμε:<br /><strong>Είμαι στον ύπνο μου πολύ επαναστάτρια</strong>! Τα λέω πολύ άγρια σε όσους με κυβερνούν. Τους ρίχνω μολότωφ, γιαούρτια, φλεγόμενες σαΐτες, καφέδες, σφαίρες .. αλλά όταν ξυπνάω το μόνο που μπορώ να κάνω είναι μια απλή δυσφήμιση σε φίλους και γνωστούς.<br />Η παρακάτω εικόνα θα ήθελα πολύ να είναι αποτέλεσμα δικής μου δολιοφθοράς.<br /></span><span style="font-family:verdana;"><div><div><div><div><div><div><br /><span style="color:#cc0000;"><strong>Εδώ υπήρχε μια φωτογραφία που έθιγε τη Μαριέτα Γιαννάκου, που λόγω του τωρινού προβλήματος της υγείας της υποχρεώνομαι ηθικά να εξαφανίσω, καθώς δεν έχει πλέον καθόλου χιούμορ η εξυπνάδα που είχα κάνει τότε.</strong></span></div><div><br />Όταν δεν κάνω αντίσταση και μου τελειώνουν τα έντομα που τρώνε πολιτικούς, σκέφτομαι σοβαρά την περίπτωση <strong>να γνωρίσω από κοντά ένα μεγάλο γόη του Hollywood.</strong> (Άντε δύο. Όχι παραπάνω όμως). </div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJEuFsZ7447jp7QSUWdr6jgNCCuohQoHVwamAi0NsN238qU5DvEQLw1P4a9wtesq_G-9MHn_H4vQZCet6Pl_nMaZL1KjvC7fnGjm_RT0ZcGoUPmM5PaHwu6Wu65ZzvJTL5F5YNil0nmhO0/s1600-r/pitt_clooney_me.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5139739562326039474" style="WIDTH: 413px; CURSOR: hand; HEIGHT: 253px" height="259" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHuJ0txQCR9EVC6cVX1_RHDYVnuzAl796wxPwFkI1mJP7FEtjhlZMEVEDv1pgnQjCAx9TATywcn6mKwr97wKtRbaWhq6o4Zh-hUqzfLtZ2otkI-T3UTfrdB-G_sXcacGCU9t5R0AEynFmd/s400/pitt_clooney_me.JPG" width="427" border="0" /></a><br /></div><br /><br /><p align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWHpXhuZRZIxoIY-6fiDk8zyvYeEvJY44d5qbD_CejzclJV-V6QYw8TU6rMnvb6sQc5InRvj6qmG_y-8vg-7tYzQBqcAs1W1aA1tc8V_ewLu9kzg4BTBP_WT9s2U_Zqsdh8vNLhr4hywOp/s1600-r/pitt_clooney_me.JPG"></a></p><div>Αφού έχω κουραστεί ασχολούμενη συνεχώς με τους άλλους, θέλω κάποια στιγμή και την ησυχία μου. <strong>Μου αξίζει ειδική στάση ρέκλας</strong> που μου φαίνεται πως έχω κιόλας κατοχυρώσει. </div><div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgerolY9H_pERiIUyMhbu9WRAtaWjf4XrGEJSmlvm9hHdpTNhv6aUmaNRyUfgjkllcAZfpAZ3ErUGuoHunsSBBxyzasOFyaRYLjOy0TU6M_gnaTkT29GDnSLpKXLnNKNRTSzB7jW5IbTmaX/s1600-r/afro_xapla.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5139736573028801410" style="WIDTH: 405px; CURSOR: hand; HEIGHT: 304px" height="318" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFXXo0NyP6dGx0OqRIua7ODVwccIToQtM4hMkN0SYbDyeJ_Rde0iNAVXOdGaPyvnGNsG3XoaVJ6Wyw-KATgvBhUuJRCl53cg5LD79i3lgqc612oE3xQ0BlNKtGmiVEZJhN5P65RGNyITp3/s400/afro_xapla.JPG" width="427" border="0" /></a><br /></div><br /><div></div><br /><div>Και τέλος, επειδή δεν είμαι τόσο κενή όσο δείχνω (<em>είμαι λίγο παραπάνω</em>), έχω περιβαλλοντικές ευαισθησίες και δε γουστάρω με τίποτα που ξαναεπέτρεψαν το κυνήγι παρ’ όλη την καταστροφή ΚΑΙ της πανίδας με τις πυρκαγιές, θα ήθελα να έχω προσθέσει κάτι στην αποτροπή του κυνηγιού.<br /></div><br /><br /><p align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQNRanxmbAyZuWUOHkXuVZyhyphenhyphenrd5suAh42mWcSHOqW7XdD3fzak3YluPTfkLVE-GvEpaFHzZ0Nkgx5j2k3bMjQh-DSQP2vpLjqwMmfe47EL7NKfMXe2FXaZxx6ar34gN8m4mRPtc7ZT5aw/s1600-r/lagos.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5139736744827493266" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw6gIREQbOIU_8DfbQlm9ZyIZghcJE5TEAzVjnqCEN1lkhJxWggwfNqMhrV7cpJMjsY-4dEhE-NXuVYWvy8e2Rmt4cI6BeBvrkJm_iPTZTgov_ZEABSZCO3rdIcbP2GyFB5k5OnXqM_Mpw/s400/lagos.JPG" border="0" /></a></p><br /><br /><div>Acta es fabula! </div><br /><div>:)</span></div></div></div></div></div></div>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-7965575730972245281.post-63784637884418136192007-11-30T01:55:00.000+02:002007-12-15T14:26:38.473+02:00Άντρες! κορίτσι μου!<span style="font-family:verdana;">Άκουγα μια φορά την Καίτη Γκρέυ (μπορεί και 10 χρόνια πριν) σε μια συνέντευξη να μιλάει για τα νιάτα της, τις επιτυχίες της στην καριέρα και στους άντρες, για την περίοδο που άλλαζε γκόμενους, που ήταν με τον Καζαντζίδη, που μετά πήγε με τον Μπάρκουλη, και με όλα αυτά τα νιάτα (θεός σχωρέστους) που ήταν τρελή σουξεδιάρα, και που παρόλα αυτά οι άντρες της φέρθηκαν απαίσια και δεν εκτίμησαν τα όσα τους έδωσε και λοιπά και λοιπά.</span><br /><span style="font-family:verdana;"><br />«Όσο όμως», έλεγε, «περνάνε τα χρόνια, μαθαίνω και ξέρω ότι δεν πρέπει να τα δίνεις όλα σε έναν άντρα. Τώρα πια (είπε) δε χαρίζω κάστανα. Τέρμα αυτά που ξέρανε. Τώρα είμαι αυστηρή, και οποιανού (έτσι το πε) του αρέσει».<br /><br />Έτσι είπε. Αλήθεια. Κι όλα αυτά σε ηλικία απροσδιόριστα μεγάλη. <em>Αυτή και άλλες δύο της γενιάς της είναι εντελώς απροσδιόριστες, γιατί η μία λέει ότι ξεκίνησε το τραγούδι στα 8 χρόνια (του λιμανιού τα καλντερίμια όσοι δε ζήσαν, πολύ παιδικό τραγούδι), η άλλη στα 7 (τότε που χόρευε μπροστά στο μπουζούκι του Χιώτη με τα τεράστια βυζιά, σου λέει 7 χρονών παιδί με κάτι βυζιά να!) και έφτασε κι η Γκρέυ να πει: ε εγώ ξεκίνησα από τα ταλέντα, παιδί θαύμα στην ηλικία των 6 (μμμ, πάρτε τα).<br /></em>Αυτό ήταν παρένθεση για να γίνουν οι προσθέσεις και οι υπολογισμοί της ηλικίας.<br /><br />Μου χτυπάει αυτή η φράση από τότε, τόσο που το έκανα ανέκδοτο, με έναν κρυφό όμως φόβο μη φτάσω κι εγώ κάποια στιγμή σε κάποια ...υπερηλικία και δεν έχω πάρω γραμμή από το τι συμβαίνει γύρω μου, και δε μαθαίνω από τα λάθη μου, και τα επαναλαμβάνω και αρχίζω από το ...τέλος να κοιτάω πώς είναι τελικά μια καλή αρχή.<br /><br />Βρέθηκα προχθές με μια φίλη πολύ αγαπημένη. Την πολύ αγαπημένη μου δηλαδή. Δεν είναι μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή. Όλα πάνω της είναι κοριτσίστικα και όμορφα. Δεν είναι όμως κορίτσι.<br /><br /><strong>Ναι</strong> οκ, η ηλικία <strong>ναι</strong> είναι σχετική και σημασία <strong>ναι</strong> έχει πώς νιώθει ο καθένας κλπ κλπ. Όμως η εμπειρία, ιδιαίτερα για αυτόν που έχει συνείδηση της εμπειρίας και υψηλή αντίληψη, καταγράφεται. Συσσωρεύονται οι εμπειρίες, κάθονται κάπου μέσα μας, δημιουργούν ένα σύνθετο υλικό κι όταν είναι αρνητικές, το υλικό αυτό ίσως είναι και μη ανακυκλώσιμο. Κι όσο έχουμε αποθηκευτικό χώρο μπορούμε να μαζεύουμε. Όταν όμως δε χωράει άλλο;<br /><br />Αυτή η φίλη λοιπόν, μετά από κάτι αισθηματικά στραπάτσα, σχεδόν τραγωδίες αν τις καλοθυμηθώ, και από επιλογή να μην αγαπήσει ξανά αν δεν βρισκόταν σε πλήρη ισορροπία και διάθεση, βρήκε έναν πραγματικό αγαπημένο. Είχα χαρεί πάρα πολύ όταν το έμαθα. Μεγάλη χαρά. Σαν να είχε συμβεί κάτι πραγματικά σημαντικό. Πιο σημαντικό κι από τις νίκες μας στο Champions League. (τι λέω;)<br /><br />Είχα τόση χαρά που δε ρώταγα τι και πώς; Μου έφτανε που ήταν καλά κι ευτυχισμένη. Ξεσηκωμένη. Εξαφανισμένη δικαιολογημένα, γιατί ζούσε τον έρωτά της. Κι όταν τύχαινε να μιλάμε, μου έλεγε «δεν το πιστεύω αυτό που ζω, δεν πίστευα ότι εγώ θα ξανανιώσω έτσι».<br />Κι εκεί έκλεινε η κουβέντα. Δεν ήθελα να μάθω λεπτομέρειες. Αυτά αφορούν μόνο εκείνους. Εμένα μου έφτανε που η φίλη μου ζούσε την καλύτερή της περίοδο μετά από πολλάααα χρόνια.<br /><br />Προχθές λοιπόν μου ανακοίνωσε ότι ο τυπάκος της, την έκανε. Και όχι με τον πιο ωραίο τρόπο. Την έκανε με κάτι δράκους για το πού ήταν εξαφανισμένος δυο μέρες, και στο τέλος αφού η "τρελή" δεν πίστευε τις καταπληκτικές δικαιολογίες που της έλεγε, απλά τη χαιρέτησε.<br />Τόσο ξενερωτικά. Έτσι. Άκυρα.<br /><br />Κι αυτό το κορίτσι τώρα ήθελε να βγούμε να τα πούμε. Να της πω κάτι για να ελπίσει ξανά. Να της πω (ξανά) ότι αυτά συμβαίνουν (ξανά).<br /><br />Είχε ξανατύχει να βρεθώ σ’ αυτή τη θέση. Για να της τονώνω τη διάθεση, λέγοντάς της πως τα καλύτερα έρχονται και διάφορα μελλούμενα. (Πού τη βρίσκω την έμπνευση κι έχω σιγουράκια για το μέλλον του άλλου πάνω στον πόνο του, άγνωστο). Πως τώρα ξέρεις τι δεν πρέπει να κάνεις. Κάτι για αυτοκριτικές και μαλακίες. Χαζομάρες, αμπελοφιλοσοφίες με ποτό και τσιγάρο. Δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Γιατί ναι. Κάνεις την αυτοκριτική σου. Μα φταις όταν ...φταις. Φταις κι όταν δε φταις; Πόση αυτοκριτική; Αυτό δεν αυτοκριτική πια, αυτό είναι ενοχομηχανή.<br /><br />Και δεν ήθελα να ξαναξεκινήσω να λέω τα ίδια που της είπα τουλάχιστον άλλες δυο φορές στο παρελθόν. Δεν έχει νόημα τόσο dejavu.<br /><br />Το γαμοτοσπίτι του, διαόλους, εφιάλτες, τέρατα, φαντάσματα να τον κυνηγούν, αναποδιές, να πατάει και να τρώει σκατά, ό,τι μπορεί να υπάρχει σε κακοδαιμονία η ευχή μου προς αυτόν, ατυχία, γκαντεμιά, κατάρες και μόνο, ήταν αυτά που μπορούσα να πω για την πάρτη του.<br />Και χόρταινε το στόμα μου που τον εξεφτέλιζα στα αυτιά της με λέξεις που δεν υπάρχουν, που μου φαίνονταν όμως τόσο ταιριαστές γι' αυτόν, σύνθετες πολλών λέξεων με τη μία λέξη χειρότερη απ’ την άλλη.<br />Βράχνιασα και από την ένταση. Όταν έκλεισα το βρισίδι, με την τελευταία λέξη «καριολοπουστόγερας» γελούσαμε με δάκρυα.<br /><br />Δε θέλω άλλη φιλοσοφία περί έρωτος. Δεν ισχύει τίποτα. Αν είναι και σου κάτσει έχει καλώς. Ένας αγαπημένος σοφός φίλος λέει ότι τα πράγματα στον έρωτα είναι σαν το λαϊκό λαχείο: ένας είναι ο υπερτυχερός με τα πολλά κέρδη, κι οι υπόλοιποι μοιράζονται μικρότερα ποσά ή τίποτα.<br />Δεν υπάρχουν και συνταγές, του στυλ «εγώ πια δε χαρίζω κάστανα».<br />Και κάστανα θα ξαναχαρίσεις, (τι έχουν τα κάστανα δηλαδή;) και τα ίδια λάθη θα κάνεις και πάλι θα έχει νόημα ο έρωτας γιατί μόνο με το φόβο μήπως τον χάσεις είναι κι αυτός δυνατός.<br /><br />Κι ας φτάσουμε κι εμείς στην ηλικία -εδώ που τα λέμε- του παιδιού θαύματος καίτης γκρέυ κι ας μιλάμε ακόμη για έρωτες. Μπορεί να είμαστε κι εμείς τότε «καριολοπουστόγριες». Ε, αγαπημένη μου φίλη; Μη μασάς ρε. Θα πιάσουν οι ευχές μου.<br /></span>afrodiethttp://www.blogger.com/profile/13700379620574823152noreply@blogger.com11