Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε

Από μικρό παιδί είχα μια απορία για το γάμο και το έργο που επιτελεί αυτή η συνήθεια στις σχέσεις των ανθρώπων.
Γιατί αν παραβλέψουμε τη συμβολή του στην κοινωνία αφού ο γάμος τελικά δεν προϋποθέτει ισχυρότερες οικογένειες, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια μαζοχιστική ανάγκη να καταστρέψουμε τις πιο όμορφες σχέσεις μας.
Με δυσκολία μπορώ να το ισχυριστώ στους φίλους μου, που με καλούν κάθε τόσο σε σεμνές τελετές επισημοποίησης σχέσεων και εκτονωτικά πάρτυ επίσημης λήξης της ελευθερίας τους. Αλλά αυτό πιστεύω.
Αφού το κίνητρο για να παντρευτούν δύο άνθρωποι είναι ένας έρωτας μεταξύ τους πώς αποφασίζουν να τον μεταλλάξουν σε συγγένεια;
Είναι καλύτερο να είσαι συγγενής με αυτόν που γουστάρεις ή αιώνιος αγαπημένος (αν υποθέσουμε ότι όλα γίνονται για τη διαιώνιση της αγάπης);
Πειράζει που διαλέγω το δεύτερο;
Πειράζει που πιστεύω ότι η ανεξαρτησία είναι πιο σίγουρη οδός για την διατήρηση της σχέσης και του έρωτα;
Πειράζει που οι φίλοι που παντρεύτηκαν, με ξαναθυμούνται όταν χωρίζουν;
Παρόλα αυτά παλιόφιλοι, να ζήσετε και να ευτυχίσετε από τα βάθη της καρδιάς μου, αν μετράει και πιάνει η ευχή μου.
Εγώ θα συνεχίσω να σας παρακολουθώ με αγάπη και επιστημονικό ενδιαφέρον.