Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

Ο ταλαίπωρος ο άνθρωπος!

Από μια δυνατή συνήθεια που κρατάει τόσα χρόνια ώστε να μη θυμάμαι πότε ξεκίνησε, παρατηρώ τους ανθρώπους.

Τους παρατηρώ όταν βρίσκομαι στο αυτοκίνητο και περιμένω το φανάρι.
Όταν βρίσκομαι σε ένα μπαρ (κυρίως αυτούς που έχουν γυρισμένη την πλάτη, μη το εκλάβουν ως καμάκι).
Όταν παρακολουθώ από το παράθυρο του γραφείου που επειδή τυχαίνει να είναι καθρέφτης, βλέπω χωρίς να φαίνομαι.
Παρατηρώ και μέσα από το αυτοκίνητο, όταν βρίσκομαι στην κίνηση.

Παρακολούθησα τις προάλλες λοιπόν, την απέλπιδα προσπάθεια μιας συμπαθέστατης σε ύφος, αλλά άσχημης σε φάτσα, γυναίκας να περάσει ανάμεσα από αυτοκίνητα που διεκδικούσαν προτεραιότητα σε ένα σταυροδρόμι, γεμάτο διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα και ταξί σταματημένα σε περίεργες θέσεις.

Η γυναίκα αυτή είχε προλάβει στις εννιά και μισή το πρωί να έχει ένα τόσο ταλαιπωρημένο πρόσωπο που για ένα φυσιολογικό άνθρωπο θα χρειάζονταν πολλές ώρες μιας εργάσιμης και σκληρής μέρας για να διαμορφωθεί έτσι.

Εκείνη, λοιπόν, χωρίς να δείχνει πουθενά πάνω της ότι μπορεί να δούλευε νύχτα, ήταν η περιγραφή της απόλυτης ταλαιπωρίας πρωινιάτικα.

Κι όσο έκανε ένα βήμα να περάσει από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, και κανενός δε φάνηκε η περίπτωσή της ευκαιρία για την καλή πράξη της ημέρας, τόσο πήγαινε πίσω με μεγαλύτερη ταλαιπωρία και απελπισία για το τι θα επακολουθούσε.

Είμαι σίγουρη ότι αν περνούσε μια όμορφη, θα έχαιρε της σημασίας που αξίζει σε κάθε πεζό.
Σκέφτηκα πως η ζωή είναι άδικη με την άσχημη γυναίκα.
Η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ άσχημη. Μα και η ασχήμια είναι ελκυστική. Δε μας έχει τραβήξει πολλές φορές η ασχήμια την προσοχή;

Έφτασε η σειρά μου λοιπόν, με το αυτοκίνητο, κι ήμουν μπροστά της. Την είδα να με κοιτάει σχεδόν υποτιμητικά.
Μπορεί να φταίνε τα κατάμαυρα γυαλιά που φοράω και δεν αφήνω να φανεί πού κοιτάω, σκέφτηκα.
Γυρνάω εμφανώς το κεφάλι μου προς εκείνη. Της δείχνω με το χέρι να περάσει. Και χαμογελάω.
Έκανα κι ένα γρήγορο πλάγιασμα του κεφαλιού. Λίγο αμήχανα σα να απέφευγα μύγα, αλλά το έκανα για κείνη.

Στηρίζεται με δύναμη στην τσάντα της, μου ρίχνει το χειρότερο από τα τελευταία που είχα δει να ρίχνει στους προηγούμενους οδηγούς, βλέμμα της, και γυρνάει αγέρωχη προς την ευθεία της, διασχίζοντας το δρόμο με την τεράστια σνομπ μύτη της, τόσο αποφασιστικά που πρέπει να χάραξε για λίγο τον αέρα.

Τα "απόνερά" της πρέπει να θόλωσαν για λίγο το παρμπρίζ μου. Είτε αυτό, είτε η αμηχανία μου, έκανε να βάλω τους υαλοκαθαριστήρες στο γρήγορο.
Ήμουν ακόμη σταματημένη και οι από πίσω κόρναραν και μου έκαναν νοήματα περιφρόνησης και σίγουρα αντιπάθειας. Όχι δε με ήξεραν. Φαντάζομαι βέβαια πως εκείνη την ώρα δεν ήθελαν και να με γνωρίσουν. Ούτε κι εγώ.
Κυρίως αν είχαν τη μύτη της πεζής.

"Κοίτα εκεί", μονολογούσα, "να με κοιτάξει και με τέτοιο ύφος".
... Πήρα τη στροφή σαν πρωτάρα, κλωτσώντας το αυτοκίνητο με το ρυθμό της διασκευής που άκουγα και ένας ταξιτζής έμπαινε με τον καφέ του στον κίτρινο εφιάλτη του (μας). Η πόρτα του παραλίγο να γίνει δική μου.

Γκάζωσα για να δείξω στους από πίσω ότι ξέρω να οδηγώ καλά, αλλά τους ένοιαζε τόσο, όσο νοιάζεται η μύγα για το αν μας ενοχλεί.

Έφτασα στη δουλειά με μια καθυστέρηση και μια διαπίστωση.
Είχα καθυστερήσει γιατί χάζευα στο δρόμο, γιατί προσποιήθηκα την καλή που άφησε την ταλαιπωρημένη πεζή να περάσει και που σάστισα με την αχάριστη αντίδρασή της; Όχι η διαπίστωση ήταν άλλη.

Η ταλαιπωρία στο πρόσωπό μας έρχεται εύκολα, και φεύγει δύσκολα. Η ταλαιπωρία θέλει το χρόνο της. Κάτι που πρέπει να είχα αποκτήσει κι εγώ στη φάτσα, αφού όταν μπήκα στο γραφείο, οι συνάδελφοι με ρώτησαν: "τι συνέβη;" αντί να μου πουν καλημέρα!

3 σχόλια:

Suspect είπε...

Η αγαπη βλεπει με το τηλεσκοπιο και ο φθονος με το μικροσκοπιο

afrodiet είπε...

Τι είπες τώρααα;;;;
Παρόλα αυτά υπάρχει κάτι ενδιάμεσο;
Το γυμνό μάτι ας πούμε;

Παρεπιμπτόντως μ'αρέσει το blog σου.
:)

Suspect είπε...

thank u

:)