Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

ΚΡΑΤΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Δεν είναι δύσκολο να ανοίξεις το σακουλάκι με τη θλίψη. Τι σακουλάκι δηλαδή. Τι να προφτάσεις να του βάλεις μέσα; Το παράπονο, το γαμώτο, το αίσθημα αδικίας, η διαφορά, η αντίθεση, το πρόβλημα πάντα φυλάγονται αεροστεγώς κάπου. Για αυτό και οι φράσεις «θέλω αέρα», ή «να αναπνεύσω» ή «ασφυκτιώ …» είναι απόλυτα συσχετισμένα με τον αέρα που δεσμεύεται στο φύλαγμα των παραπόνων. Κι αν μπορείς να τα πεις δε σημαίνει πως τα ’σωσες.
Έτσι ο αέρας γιατρεύει τη θλίψη, εκτονώνει το κρυμμένο ή φυλαγμένο.

Αυτό το σακούλι λοιπόν ανοίγει. Και βγαίνει η θλίψη, η μαυρίλα, η τσαντίλα κι η σκασίλα. Ποιος θα είναι μπροστά όμως όταν ανοίξεις το σακούλι σου; Που όπως είπαμε δεν είναι καθόλου δύσκολο να ανοίξει; Ποιος είναι αληθινά προετοιμασμένος να μυρίζει τη βρώμα της κλεισούρας σου; Της κλεισούρας της θλίψης σου; Της μουχλιασμένης και σαπισμένης δικής σου φυλακής; Και πρέπει να φτάσεις σ΄αυτό το σημείο για να καταλάβεις ότι μπορεί να το ανεχτεί ή όχι; Δεν είναι μάλλον αργά τότε; Αν δεν το αντέχει η μύτη του, κι αν πάψει να … εισπνέει. Δε θες να το ρισκάρεις. Δε θα το ανοίξεις σε κανένα! Σε σένα μόνο. Στο γραπτό σου. Στο μυαλό σου. Μια νύχτα μόνος σου. Γι’ αυτό τον θες τον αέρα σου. Για τα θλιβερά που αφορούν εσένα και μόνο. Μη μοιράζεις τη θλίψη σου. Δεν ξέρεις ο άλλος πόσο βαριά την παίρνει.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος πεσιμισμός...
Αλλά πάλι μάλλον έχεις δίκιο. Είναι κουραστικό να ακούς τον καθένα να σου φόρτώνει τα προβλήματά του, την πίκρα του, τη θλίψη του...
Κάνε υπομονή όμως έτσι λειτουργούν όλοι, δυστυχώς.
Θέλει πολύ υπομονή, δύναμη και κουράγιο να αντέξει κανείς τον εαυτό του.
Αλήθεια αντέχεις να μένεις μόνη σου?
Καλή αρχή
Σ...

afrodiet είπε...

Καλέ μου ανώνυμε, Στο όνομα της παρέας, άντε και της σχέσης δικαιούμαστε να φορτώνουμε προβλήματα τον κόσμο; Πολύ θα ήθελα μια ειλικρινή πρόθεση φίλου, φίλης, παρέας, να μοιραστεί μαζί μου την ομορφιά του/ης, τη χαρά… Αγαπάμε λιγότερο αυτούς που είναι πάντα χαρούμενοι; Αγαπάμε περισσότερο αυτούς που έχουν πάντα κάποιο πρόβλημα; Η σχέση «εξάρτησης» που είναι τελικά πολύ διαδεδομένη, γι’ αυτό και αποτυχημένη, έχει πάντα ένα θύτη και ένα θύμα. Κάποιος λυπάται τον άλλο, κάποιος εξομολογείται στον άλλο...
Έχουμε δικαίωμα στη μοναξιά ακόμη και μέσα σε «παρέα». Λατρεύω αυτόν που σέβεται τη σιωπή μου σε ένα ταξίδι, που μόνο κοιτώ από το τζάμι, που με αφήνει στην ησυχία μου στον καναπέ, μόνο να θαυμάζω τον τοίχο. Εκεί μιλάω με μένα. Και στην ερώτηση «έχεις κάτι;» θέλω εμπιστοσύνη όταν λέω «όχι, τίποτα, τίποτα». Τι να πω δηλαδή; Ότι εκείνη την ώρα μου ήρθε στο μυαλό με μεγάλη λεπτομέρεια μια στιχομυθία που είχα με ένα συνάδελφο πριν από τέσσερα χρόνια (παράδειγμα) κι ότι απαντάω επιτέλους με σωστό τρόπο στις επικρίσεις του αλλά με …κάποια καθυστέρηση ετών; Το λες; Δεν το λες! Τις θέλουμε τις προσωπικές στιγμές για αυτό το λόγο. Για να λύνουμε απωθημένα. Μην αδειάσουμε το σακούλι μας μια μέρα και πάρει η μπόχα τον καημένο τον απέναντι!
Ευχαριστώ για την ευχή!

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια καμιά φορά δεν αισθάνεσαι ότι σε τυχαίο μελλοντικό χρόνο "απαντάς" σε καταστάσεις στις οποίες τότε σιώπησες; Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Μάλλον απο ασφάλεια. Πάντως το να μένεις μόνη με τα προβλήματά σου είναι κάτι δύσκολο. Πιο δύσκολο φαντάζομαι είναι να αντέχεις να μένεις με τον εαυτό σου και να περνάς καλά δηλ. να έχεις πράγματα να ασχοληθείς και να σου αρέσει που το κάνεις. Δεν είμαι φιλόσοφος ουτε πουλάω μυαλό. Δεν γράφω απο περιέργεια ή από σνομπισμό. Απλά παρατηρώ το κόσμο. Φαίνεσαι ότι σε τρώει κάτι...
Μην απελπίζεσαι...
Σ....

Ανώνυμος είπε...

Δε ρωτήσαμε καθόλου γιατί μάλλον το αποκλείσαμε, αν ήταν βαμμένα τα μάτια. Γιατί μ' αυτό το όπλο (το μακιγιάζ) οι γυναίκες διαχειρίζονται καλύτερα αυτό το παραμύθι που τα μάτια ιδανικά υπηρετούν. Εμείς (οι γυναίκες) κρυβόμαστε πίσω από χρώμα, κατράμια και σκιές, ό,τι δηλαδή μπορεί να αλλοιώσει την καθαρότητά μας. Αλλά την καθαρότητα δεν την αποκλείουμε για να μην αποκαλύψει τις κακές μας σκέψεις, αλλά τις ανύπαρκτες.

----------

Εεεεεεεεεε!!
Πρόσεχε. Μια γυναίκα περιποιημένη είναι πρόθυμη να εκτεθεί στην κρίση των αντρών. Και αυτό είναι ευχάριστο και ωραίο παιχνίδι. Είναι ζωή... Δεν κρύβεται. Απλά επιδιώκει να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Το αν θα κοιτάξεις πιο βαθειά αφορά τον άνθρωπο και όχι την εικόνα, νομίζω...
Μια γυναίκα άβαφη δεν φανερώνει τίποτε περισσότερο παρά απλότητα ή - αν θες - βαρεμάρα. Και τα δυο είναι εξίσου ωραία, στην ώρα τους...
Συγνώμη σε πήρα αμπάριζα
Σ....

afrodiet είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε,
Απαντάς πολύ καλύτερα γιατί λείπει η αμηχανία και ο αιφνιδιασμός. Μόνο οι στρατηγοί εκπαιδεύονται να αντιδρούν σ' αυτά. Εμείς όχι.
Εννοείται πως το να μείνεις μόνος με τα προβλήματά σου είναι δύσκολο. Και το να περνάς μόνος σου καλά δεν είναι δύσκολο. Είναι παγίδα.
Η επιστήμη πάντως έχει ως αρχή την παρατήρηση. Αλλά με το πείραμα επαληθεύεται.
Κι εγώ παρατηρήσεις κάνω. Ευχαριστώ!

afrodiet είπε...

Βρε Σ...
Δε σε προλαβαίνω!!!!!

salvatore1789 είπε...

"Απαντάς πολύ καλύτερα γιατί λείπει η αμηχανία και ο αιφνιδιασμός. Μόνο οι στρατηγοί εκπαιδεύονται να αντιδρούν σ' αυτά. Εμείς όχι."

Μάλλον έτσι θα ναι. Ευχαριστώ για την παρατήρηση...Έτσι θα πάψω και να στεναχωριέμαι που τα σκέφτομαι ακόμη...
Ευχαριστώ και καληνύχτα
Κράτα τη θλίψη αλλά μη κρατάς τη κακία...
Χάρηκα για την κουβέντα!!!