Άντρες! κορίτσι μου!

Άκουγα μια φορά την Καίτη Γκρέυ (μπορεί και 10 χρόνια πριν) σε μια συνέντευξη να μιλάει για τα νιάτα της, τις επιτυχίες της στην καριέρα και στους άντρες, για την περίοδο που άλλαζε γκόμενους, που ήταν με τον Καζαντζίδη, που μετά πήγε με τον Μπάρκουλη, και με όλα αυτά τα νιάτα (θεός σχωρέστους) που ήταν τρελή σουξεδιάρα, και που παρόλα αυτά οι άντρες της φέρθηκαν απαίσια και δεν εκτίμησαν τα όσα τους έδωσε και λοιπά και λοιπά.

«Όσο όμως», έλεγε, «περνάνε τα χρόνια, μαθαίνω και ξέρω ότι δεν πρέπει να τα δίνεις όλα σε έναν άντρα. Τώρα πια (είπε) δε χαρίζω κάστανα. Τέρμα αυτά που ξέρανε. Τώρα είμαι αυστηρή, και οποιανού (έτσι το πε) του αρέσει».

Έτσι είπε. Αλήθεια. Κι όλα αυτά σε ηλικία απροσδιόριστα μεγάλη. Αυτή και άλλες δύο της γενιάς της είναι εντελώς απροσδιόριστες, γιατί η μία λέει ότι ξεκίνησε το τραγούδι στα 8 χρόνια (του λιμανιού τα καλντερίμια όσοι δε ζήσαν, πολύ παιδικό τραγούδι), η άλλη στα 7 (τότε που χόρευε μπροστά στο μπουζούκι του Χιώτη με τα τεράστια βυζιά, σου λέει 7 χρονών παιδί με κάτι βυζιά να!) και έφτασε κι η Γκρέυ να πει: ε εγώ ξεκίνησα από τα ταλέντα, παιδί θαύμα στην ηλικία των 6 (μμμ, πάρτε τα).
Αυτό ήταν παρένθεση για να γίνουν οι προσθέσεις και οι υπολογισμοί της ηλικίας.

Μου χτυπάει αυτή η φράση από τότε, τόσο που το έκανα ανέκδοτο, με έναν κρυφό όμως φόβο μη φτάσω κι εγώ κάποια στιγμή σε κάποια ...υπερηλικία και δεν έχω πάρω γραμμή από το τι συμβαίνει γύρω μου, και δε μαθαίνω από τα λάθη μου, και τα επαναλαμβάνω και αρχίζω από το ...τέλος να κοιτάω πώς είναι τελικά μια καλή αρχή.

Βρέθηκα προχθές με μια φίλη πολύ αγαπημένη. Την πολύ αγαπημένη μου δηλαδή. Δεν είναι μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή. Όλα πάνω της είναι κοριτσίστικα και όμορφα. Δεν είναι όμως κορίτσι.

Ναι οκ, η ηλικία ναι είναι σχετική και σημασία ναι έχει πώς νιώθει ο καθένας κλπ κλπ. Όμως η εμπειρία, ιδιαίτερα για αυτόν που έχει συνείδηση της εμπειρίας και υψηλή αντίληψη, καταγράφεται. Συσσωρεύονται οι εμπειρίες, κάθονται κάπου μέσα μας, δημιουργούν ένα σύνθετο υλικό κι όταν είναι αρνητικές, το υλικό αυτό ίσως είναι και μη ανακυκλώσιμο. Κι όσο έχουμε αποθηκευτικό χώρο μπορούμε να μαζεύουμε. Όταν όμως δε χωράει άλλο;

Αυτή η φίλη λοιπόν, μετά από κάτι αισθηματικά στραπάτσα, σχεδόν τραγωδίες αν τις καλοθυμηθώ, και από επιλογή να μην αγαπήσει ξανά αν δεν βρισκόταν σε πλήρη ισορροπία και διάθεση, βρήκε έναν πραγματικό αγαπημένο. Είχα χαρεί πάρα πολύ όταν το έμαθα. Μεγάλη χαρά. Σαν να είχε συμβεί κάτι πραγματικά σημαντικό. Πιο σημαντικό κι από τις νίκες μας στο Champions League. (τι λέω;)

Είχα τόση χαρά που δε ρώταγα τι και πώς; Μου έφτανε που ήταν καλά κι ευτυχισμένη. Ξεσηκωμένη. Εξαφανισμένη δικαιολογημένα, γιατί ζούσε τον έρωτά της. Κι όταν τύχαινε να μιλάμε, μου έλεγε «δεν το πιστεύω αυτό που ζω, δεν πίστευα ότι εγώ θα ξανανιώσω έτσι».
Κι εκεί έκλεινε η κουβέντα. Δεν ήθελα να μάθω λεπτομέρειες. Αυτά αφορούν μόνο εκείνους. Εμένα μου έφτανε που η φίλη μου ζούσε την καλύτερή της περίοδο μετά από πολλάααα χρόνια.

Προχθές λοιπόν μου ανακοίνωσε ότι ο τυπάκος της, την έκανε. Και όχι με τον πιο ωραίο τρόπο. Την έκανε με κάτι δράκους για το πού ήταν εξαφανισμένος δυο μέρες, και στο τέλος αφού η "τρελή" δεν πίστευε τις καταπληκτικές δικαιολογίες που της έλεγε, απλά τη χαιρέτησε.
Τόσο ξενερωτικά. Έτσι. Άκυρα.

Κι αυτό το κορίτσι τώρα ήθελε να βγούμε να τα πούμε. Να της πω κάτι για να ελπίσει ξανά. Να της πω (ξανά) ότι αυτά συμβαίνουν (ξανά).

Είχε ξανατύχει να βρεθώ σ’ αυτή τη θέση. Για να της τονώνω τη διάθεση, λέγοντάς της πως τα καλύτερα έρχονται και διάφορα μελλούμενα. (Πού τη βρίσκω την έμπνευση κι έχω σιγουράκια για το μέλλον του άλλου πάνω στον πόνο του, άγνωστο). Πως τώρα ξέρεις τι δεν πρέπει να κάνεις. Κάτι για αυτοκριτικές και μαλακίες. Χαζομάρες, αμπελοφιλοσοφίες με ποτό και τσιγάρο. Δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Γιατί ναι. Κάνεις την αυτοκριτική σου. Μα φταις όταν ...φταις. Φταις κι όταν δε φταις; Πόση αυτοκριτική; Αυτό δεν αυτοκριτική πια, αυτό είναι ενοχομηχανή.

Και δεν ήθελα να ξαναξεκινήσω να λέω τα ίδια που της είπα τουλάχιστον άλλες δυο φορές στο παρελθόν. Δεν έχει νόημα τόσο dejavu.

Το γαμοτοσπίτι του, διαόλους, εφιάλτες, τέρατα, φαντάσματα να τον κυνηγούν, αναποδιές, να πατάει και να τρώει σκατά, ό,τι μπορεί να υπάρχει σε κακοδαιμονία η ευχή μου προς αυτόν, ατυχία, γκαντεμιά, κατάρες και μόνο, ήταν αυτά που μπορούσα να πω για την πάρτη του.
Και χόρταινε το στόμα μου που τον εξεφτέλιζα στα αυτιά της με λέξεις που δεν υπάρχουν, που μου φαίνονταν όμως τόσο ταιριαστές γι' αυτόν, σύνθετες πολλών λέξεων με τη μία λέξη χειρότερη απ’ την άλλη.
Βράχνιασα και από την ένταση. Όταν έκλεισα το βρισίδι, με την τελευταία λέξη «καριολοπουστόγερας» γελούσαμε με δάκρυα.

Δε θέλω άλλη φιλοσοφία περί έρωτος. Δεν ισχύει τίποτα. Αν είναι και σου κάτσει έχει καλώς. Ένας αγαπημένος σοφός φίλος λέει ότι τα πράγματα στον έρωτα είναι σαν το λαϊκό λαχείο: ένας είναι ο υπερτυχερός με τα πολλά κέρδη, κι οι υπόλοιποι μοιράζονται μικρότερα ποσά ή τίποτα.
Δεν υπάρχουν και συνταγές, του στυλ «εγώ πια δε χαρίζω κάστανα».
Και κάστανα θα ξαναχαρίσεις, (τι έχουν τα κάστανα δηλαδή;) και τα ίδια λάθη θα κάνεις και πάλι θα έχει νόημα ο έρωτας γιατί μόνο με το φόβο μήπως τον χάσεις είναι κι αυτός δυνατός.

Κι ας φτάσουμε κι εμείς στην ηλικία -εδώ που τα λέμε- του παιδιού θαύματος καίτης γκρέυ κι ας μιλάμε ακόμη για έρωτες. Μπορεί να είμαστε κι εμείς τότε «καριολοπουστόγριες». Ε, αγαπημένη μου φίλη; Μη μασάς ρε. Θα πιάσουν οι ευχές μου.