Ε όχι και χάσαμε!!!

Είναι η πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια Ολυμπιακού στην Ευρώπη χαίρομαι με ένα σκορ 4-2 εις βάρος μας.

Κι αυτό γιατί το να τρως γκολ στο 2΄ και να μπορείς να ισοφαρίσεις στο 7΄ δεν θυμίζει τον παλιό Ολυμπιακό.

(Παρόλο το μνημόσυνο που ξεκίνησε να κάνει ο Βερνίκος. Τον είχα στο mute σ’ όλο τον αγώνα. Αίσχος.)

Γιατί όταν βρίσκεσαι από το 12΄ με παίχτη λιγότερο και παρόλα αυτά προηγείσαι με αυτή την εις βάρος σου αναλογία, δεν είναι για να κλαις.

Γιατί όταν παίζεις φιλοξενούμενος στην πιο καυτή έδρα της Ευρώπης, και παλεύεις να αυξήσεις τη διαφορά υπέρ σου, δείχνεις πως μπορείς να παίζεις στην Ευρώπη.

Γιατί ενώ παίζεις με τη βασίλισσα Ρεάλ, και σε λένε Άντζα, Πατσατζόγλου, Στολτίδη και αυτό δε σε κομπλεξάρει, σημαίνει πως η ομάδα σου, εμπνέει πλέον εμπιστοσύνη.

Γιατί όταν με τέτοιο σπρώξιμο της γηπεδούχου από τη διαιτησία, συνεχίζεις να κάνεις φάουλ (ευφυέστατα) για να σταματήσεις τις γρήγορες αντεπιθέσεις, δείχνεις πως είσαι για κάποιο λόγο στο γήπεδο αυτό.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

ΕΡΩΤΗΣΗ:
Γιατί ο Ρομπίνιο απ’ την πολλή χαρά και τον πανηγυρισμό κόντευε να καταπιεί το χέρι του; Σιγά ρε θα πνιγείς!