ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ

Δεν είμαι αυτό που φαίνομαι, μία απλή αρκούδα,

είμαι σπουδαίο ζώο εγώ, μ’ ανθρώπινη μουσούδα.

Ακόμη κι αεροδρόμιο με το όνομά μου βγάλαν…
…μα γρήγορα κατάλαβα πως ήτανε για άλλον.

Σαν ήμουν με τους δυνατούς είχα όλα τα δίκια,
Μα τώρα που ξεχώρισα μου ρίχνουν μπινελίκια.

Το λόγο μου τον σέβονται όλοι οι αντίπαλοί μου,

κι οι μόνοι που με γράφουνε είναι οι σύντροφοί μου.

Τόσες φορές τους έκραξα, τους έκανα ρεζίλι,

κι εκείνοι με ξεγράψανε μέχρι να πεις ‘φιτίλι’.

Μα αν η Μοίρα η σκληρή με πέταξε στην άκρη,

από τα μάτια μου ποτέ δε θα κυλήσει δάκρυ.

Έχει ο καιρός γυρίσματα, και θα γυρίσω πίσω

και της αρκούδας η ουρά κι αυτή βρίσκεται πίσω.

Τι ξεχνάω! Τι ξεχνάω!

Όταν ο Βασίλης Αλεξάκης έγραφε το «ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΝΑΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ» έδινε μια πολύ ωραία αφορμή για την τιτλοποίηση ενός συναισθήματος μεταξύ απελπισίας κι εκδικητικότητας, νομίζω όχι για τον άνθρωπο, αλλά για τη μνήμη. Αυτή η μνήμη πρωταγωνιστεί και στο βιβλίο του.

Τον τίτλο του τον ‘δανείστηκε’ από έναν Ινδό ποιητή και συνομιλητή του όταν του περιέγραψε μια ιστορία χωρισμού.
Όταν λοιπόν η γυναίκα που αγαπούσε του είπε ‘θέλω να χωρίσουμε και σε παρακαλώ να με ξεχάσεις’, εκείνος της απάντησε δειλά ‘θα σε ξεχνάω κάθε μέρα’.

Το «κάθε μέρα» βέβαια μόνο προσπάθεια λήθης δε δηλώνει, και η υπόσχεση αυτή όσο εκδικητικά ξεκινάει να διατυπωθεί, τόσο τραγικά καταλήγει στο ότι είναι αδύνατη να πραγματοποιηθεί.

Άτιμο πράμα η μνήμη.
Ό,τι είναι βιωμένο, αποφασίζει μόνο του αν θα περάσει στη μνήμη μας και πώς, χωρίς να μας ρωτήσει.
Και συχνά, αποθηκεύοντας και το συναισθηματικό περιεχόμενο της εμπειρίας, έτσι που κάνει το συναίσθημα …γεγονός.


Ξεχνάω λοιπόν το κακό παιχνίδι του Ολυμπιακού, την πολλή δουλειά για τη μικρή ανταμοιβή, τις βλαμμένες συμπεριφορές.

Υ.Γ.
Με βάση το πολύ χαριτωμένο που τραγούδησε κάποια στιγμή ο πολύ επίκαιρος Μακεδόνας «ξεχάστηκα να θυμηθώ να σε ξελησμονήσω», υπάρχει περίπτωση να ξεχνάω αντίστοιχα και κάτι άλλο που πρέπει να ξεχάσω, γι’ αυτό θα ήθελα πολύ να μου το θυμήσετε για να το ξαναξεχάσω.