Ένα από αυτά... τα συναισθηματικά αφόρτιστα

Κάποτε ζήσαμε

Κάποτε ζήσαμε... Έτσι μου φαίνεται...
Μου έκανε πάντα εντύπωση η συγχωρεμένη πρόσφατα, Άννα Καλουτά, που μιλούσε όλο για ιστορίες από παλιά. Αυτό είναι ένα δείγμα σίγουρα γεμάτης ζωής, αλλά ζωής που έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα. Πίστευα ότι δεν είναι αρκετό να ζεις με αναμνήσεις. Πρέπει και να ζεις. Ε; (Την έφαγα τη γυναίκα).
Μου αρέσει να μιλάω για το τώρα. Οι άνθρωποι της γενιάς μου (εμείς οι thirtysomething) συζητάμε όλο και περισσότερο για τις παλιές καλές μέρες. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάναμε και πολλά για να είναι καλές. Τις βρήκαμε έτσι.
Και τώρα, που δε μάθαμε να κάνουμε τίποτα, παρακολουθούμε τις τωρινές κακές μέρες.
Είμαστε η γενιά της μη ευθύνης. Επαναλαμβάνομαι, αλλά το προηγούμενο σχετικό ποστ είχε και μια πολιτική χροιά, όταν δε φανταζόμουνα ακόμα τι θα μας έβρισκε.

Η τωρινή μου ανάγκη να γράψω είναι περισσότερο αποτέλεσμα μιας όλο και επαναλαμβανόμενης εικόνας των συνομήλικων (πάνω κάτω) φίλων που δηλώνουν απογοητευμένοι και ... χαμένοι. Με όλα.

Άλλος χωρίζει δραματικά, άλλος χάνει τη δουλειά του, άλλος δεν τη βρίσκει, άλλος δεν έχει λεφτά, άλλος δεν έχει επιλογές.
Μήπως αυτά όμως δε συνέβαιναν και όταν είμασταν μικρότεροι;
Απλά ο χωρισμός έδινε την ελπίδα για την επόμενη σχέση, το βιογραφικό μας ήταν πάντα διαθέσιμο κι εμείς συμμετείχαμε με χαρά σε συνεντεύξεις για δουλειά, όταν δεν βρίσκαμε δουλειά εύκολα κάτι είχαμε καλύτερο να κάνουμε, τα λεφτά δεν ήταν ποτέ αρκετά, και οι επιλογές ήταν στο μυαλό μας έτσι κι αλλιώς.

Απλά μεγαλώνοντας, με την προοπτική να γίνουμε καριερίστες του επαγγέλματος και της ευτυχίας (έχει κι αυτή την καριέρα της) χτίζαμε μια μεγάλη ιδέα γύρω από τον εαυτό μας, και όλα όσα συνέβαλαν σ' αυτή την ατομική εξέλιξη γίνονταν πολύ σημαντικά. Ήταν σημαντικές και οι λεπτομέρειες. Το γλεντήσαμε και το γιορτάσαμε όταν πλησιάζαμε να φτάσουμε στην περίφημη πυραμίδα (maslow).
Και λίγο πριν να φτάσουμε στην κορυφή, κάποιος πήρε το σφυράκι του κι άρχισε να γκρεμίζει από κάτω.

Αν έχεις να φροντίσεις γονείς, ή παιδιά, δεν μπορείς παρά να είσαι αισιόδοξος. Γιατί η 'ανάγκη' που αποτελείς για αυτούς είναι ο λόγος για να ελπίζεις.
Οι υπόλοιποι; Να κουραστούμε; Να απογοητευτούμε;
Μήπως ήρθε η σειρά αυτής της αδικημένης γενιάς, να δείξει ότι δεν αδικείται κανείς αν δεν το επιτρέψει ο ίδιος;
Να ζήσει επιτέλους την πραγματική ευτυχία, ανατρέποντας το σύστημα που τροφοδότησε με τα όνειρά της;
Ας ξεκινήσουμε έστω από αυτά τα όνειρα.
Γιατί σίγουρα δεν είναι ευτυχία να έχω ακριβό αυτοκίνητο, δεν είναι ευτυχία να έχω ιδιόκτητο σπίτι, δεν είναι ευτυχία να κάνω εξωσωματικές για να γίνω μάνα, δεν είναι ευτυχία να κάνω τα πάντα για να βγάλω λεφτά.
Έχω όμως το δικαίωμα να κυνηγάω την ευτυχία μου όπως τη νομίζω. Αυτό το δικαίωμα κρίνεται. Και ο αγώνας για αυτό το δικαίωμα είναι ζωή.